Nederlandse studenten staan in Leuven in de schaduw

Daar reed ik dan, met mijn moeder achter het stuur, de ring van Leuven op. Ik had alles wat me bekend was zo'n 233 kilometer geleden achtergelaten, in Amsterdam. Ik was op weg naar een nieuwe kamer, een nieuwe stad, een nieuwe studie, zelfs een nieuw land. Het was allemaal net zo geweldig als spannend. 

Mijn studententijd zou spoedig daarna van start gaan. Dé tijd van je leven, werd me ver­teld. Nieuwe vrienden maken, nachtelijke avon­­turen beleven, mijn horizon ver­breden. Ik kon niet wachten.

Al snel bleken die nachtelijke avonturen niet op de Oude Markt plaats te vinden, maar in bed, kijkend naar domme series. Mijn hoop op een nieuwe en plezierige start ver­waterde. Iedereen leek het zo leuk te hebben, maar voor mij was het een grote zoektocht. Ik kende helemaal niemand in dit stadje, en niemand leek mij te willen kennen. Vlamingen gaan op een volledig andere manier met medestudenten om dan ik had verwacht: niet even enthousiast of luid als Nederlanders, maar als een gesloten boek: weinig happig om nieuwe mensen te leren kennen. 

En het was niet alsof ik het niet geprobeerd had; ik woonde in een internationale resi­dentie waar veel activiteiten geor­ganiseerd werden en ging naar de introductiedagen van mijn studievereniging. Ik heb gepro­beerd gesprekken te starten in de aula, maar werd vooral raar aangekeken. Ik werd al snel geconfronteerd met het gebrek aan openheid in de aula. 

Startersdagen

Voor studenten van andere nationaliteiten leek het wel te lukken. Waar alle anderstalige internationals een week lang vermaakt werden met fietstochtjes en uitstapjes, werd ik als Nederlander de hele dag in een aula gestopt om de practicalia van mijn opleiding aan te horen. Ik werd als een Vlaming behandeld, maar dat was onvoldoende. Want zo leer je toch geen mensen kennen? En ik ben niet alleen: vorig academiejaar studeerden aan de uni­versi­teit 1186 buren uit het noorden. Mijn ervaring leert dat een deel daarvan tijdens of na het eerste jaar afhaakt.

Voor de KU Leuven zijn Vlamingen en Nederlanders hetzelfde, maar het enige wat we gemeen hebben is de taal (en zelfs dat niet altijd, ik versta soms geen hol van wat jullie zeggen). De universiteit ziet niet in dat Nederlandse studenten, veel meer dan Vlaamse, hun hele leven achterlaten voor een studie in Leuven. Op vrienden uit de jeugdbeweging of vroegere middelbare school kunnen we niet terugvallen. 

Daarom roep ik de KU Leuven op om de Nederlandse studenten te behandelen als de inter­nationals. Gooi ons niet zomaar in een aula, maar gun ons de tijd om alles uit te zoeken in deze nieuwe studentenstad. Betrek ons bij de internationale introductie­week, en dan wordt het nieuwe academiejaar ook voor ons 'hartstikke gezellig'.

Sabine Mosman is redacteur Fotografie en student Communicatieweten­schappen aan de KU Leuven.