De samenhang is zoek in Kinds of Kindness. Maar is dat een probleem?

Yorgos Lanthimos is een bijzonder productieve regisseur, zo blijkt alleen al in 2024. Op de Oscars in februari viel zijn Poor Things nog in de prijzen, en nu speelt zijn nieuwste creatie Kinds of Kindness in de zalen. Waar zijn eerdere films zoals The Favourite en Poor Things nog victoriaans aangekleed werden, gaat Lanthimos met zijn laatste creatie back to basics. 

Dat toont de enscenering: we zien uitsluitend Amerikaanse landschappen met typische, doch mooie huizen. Zelfs de beltoon van de telefoon komt exact overeen met dat herkenbaar Apple-deuntje. Lanthimos trok die lijn echter ook door in de inhoud. 

Heel letterlijk dan: Kinds of Kindness is niet echt een film met een duidelijk plot, maar een opeenvolging van drie kortfilms, elk ongeveer 45 minuten lang. Naar de motieven daarachter hebben we het raden. 

Wedijver

Om de kijker toch een beetje te helpen, duikt wel dezelfde cast op in de drie hoofdstukken. Emma Stone en William Dafoe wedijveren, net zoals in Poor Things, om de beste acteerprestatie. Je hebt bij beide acteurs amper door dat ze ook in het vorige stukje van de film zaten, wat nogmaals hun excellentie illustreert.

Toch heeft Kinds of Kindness wel degelijk een boodschap. In het eerste verhaal laat een ondernemer — gespeeld door de voortreffelijke Jesse Plemons — zijn volledige leven bepalen door zijn baas. 

Of hij al dan niet seks heeft voor het slapengaan, of zijn vrouw kinderen moet kunnen krijgen, welk boek hij leest: je kan het niet zotter bedenken. Wanneer hij dan weigert om iemand aan te rijden, doet zijn baas zijn leven vervolgens volledig ontsporen. Waarop de man dan toch zwicht. 

Krankzinnig of normaal

Dat toont waar de film eigenlijk over gaat: mensen die pas kunnen leven als ze volledig toegeven aan de extremen. In het tweede kortverhaal gelooft een politieagent bijvoorbeeld dat zijn vermiste vrouw, wanneer die terugkeert, niet zijn échte is. Daarom stelt hij haar op de proef, en vraagt hij haar om de meest sadistische en kannibalistische zaken. 

RECENSIE FILM

Poor Things verpakt hedendaagse boodschap in exuberant sprookje

Steracteur Jesse Plemons doet zelfs die totaal krankzinnige eisen uitschijnen alsof ze normaal zijn. In het laatste hoofdstuk gaat een vrouw dan weer op zoek naar iemand met een gave, waardoor ze zich terug bij haar sekte kan aansluiten. 

Het risico van een film die bestaat uit drie kortverhalen is dat de kwaliteit van elk kortverhaal mogelijks niet even goed is. De eerste twee kortverhalen zijn bijvoorbeeld ijzersterk, en brachten ons op het tipje van onze stoel, maar het derde verhaal stelt dan weer een beetje teleur. Lanthimos verliest zich in een onduidelijke opbouw en een warrige clue. 

Knip- en plakwerk

Voorgaande films van Lanthimos maakten steeds indruk met hun magische en mysterieuze sfeer, en geweldige verhaallijnen. Dat hij het nu eens op een andere manier aanpakt, is bewonderenswaardig. Toch voelt de film iets te veel aan als knip- en plakwerk, met onvoldoende coherentie. 

Kortverhalen in een film, het kan zeker werken, maar dan moet je als kijker toch meer het gevoel hebben dat je wordt meegetrokken in een overkoepelend verhaal, en dat de coherentie niet zuiver bestaat uit een diepe boodschap die je pas enkele uren ná het einde van de film doorhebt. 

Kinds of Kindness is daarom geen matige film: daarvoor zijn de acteerprestaties, de enscenering en donkere humor gewoonweg veel te sterk. Toch mag Lanthimos de kijker iets minder aan zijn lot overlaten. Al kunnen we dan ook meteen de vraag stellen: wil een eigenzinnige regisseur als Lanthimos dat wel?