'Vroeger waren vrouwelijke lopers nog geen discussiepunt'

'Een feest dat de wereld ons benijdt', schreef Stef Wauters, toen Veto-redacteur, nu nieuwsanker bij VTM, in 1989 over de 24 urenloop. De jaarlijkse estafetteloop aan het sportkot is sinds jaar en dag een vaste waarde in de Leuvense studentenwereld.

In den beginne

Het begon in 1970 als een uit de hand gelopen weddenschap tussen enkele ingenieursstudenten. Toen was de wedstrijd nog een 12 urenloop, pas in 1972 liep men de klok rond.

In de jaren die volgen sloten steeds meer ploegen zich aan en won het evenement aan naamsbekendheid. 'Maar er was nog niet die grote concurrentie die er vandaag is. Toen was het echt voornamelijk om de sfeer te doen', vertelt Koen Knoops, oud-praeses van VTK en sportverantwoordelijke in de edities van 1984 en 1985.

Het sportevenement vond tot in de jaren 90 ergens eind november plaats, in volle winter. Tijdens de koudste editie van 1975 bevroren daarom zelfs de tapinstallaties. Het is midden in de jaren 80 dat de 24 urenloop pas echt in volle zwang komt. LOKO Sport neemt in 1986 de organisatie en financiering van VTK over. Plots groeit het evenement tot een ongekende schaal. Op het hoogtepunt waren er 35 deelnemende ploegen.

'In die tijd telde men de rondjes nog handmatig', vertelt Werner de Wolf, praeses van VTK in 1986, 'Al waren wij wel de eerste die een digitaal scorebord projecteerden. Een van de collega's had toen de hypermoderne Commodore 64. Daarmee projecteerde we het aantal rondjes dat onze lopers liepen op een beeldscherm.'

Meer vrouwelijke lopers

In de vroege jaren van de wedstrijd hadden de meeste ploegen nog geen vereiste snelheidsdrempel. Iedereen die dat wilde kon meelopen, en dus liepen er toen meer vrouwen dan vandaag. 'Vroeger was dat nog geen discussiepunt', vertelt de Wolf, 'de geest van evenement is meer veranderd naar iets competitief, dat vind ik een beetje jammer.'

Vanaf de jaren 2000 vond er een grote professionalisering plaats. Sommige ploegen stelden snelheidsdrempels op, maar nog niet iedereen, zoals VTK. 'Er was wel een zekere sociale controle: als je wist van jezelf dat je echt niet snel kon lopen en je deed het toch om te saboteren, dan werd dat niet op prijs gesteld', vertelt Pieter Celis, praeses van VTK in 2003.

De leeuwen en het sportkot

We schrijven de winter van 1986, Apolloon staat al vier jaar op de eerste plaats. Wanneer de nacht valt, zijn de ingenieursstudenten in rep en roer: 'We hebben die editie eigenlijk per ongeluk het concept van een speedy team uitgevonden', vertelt de Wolf, toenmalig praeses.

De jaren ervoor had VTK telkens met een loperstekort gezeten 's nachts. 'Enkele snelle lopers verbonden zich toen in de taak om 's nachts de moeilijke uren te bolwerken, uit noodzaak', legt de Wolf uit. 'Maar toen iedereen 's morgens ontwaakte, hadden we plots een enorme voorsprong.'

Verrassing sloeg de ingenieurs, maar stilzitten kon niet. De Wolf besluit: 'Eens we doorhadden wat er gebeurd was, fietsten we in allerijl naar de aula's waar onze studenten les hadden om ze te mobiliseren. Zo hebben we dat jaar kunnen volhouden om Apolloon eindelijk van de troon te stoten. Die staken hun nederlaag dan op het feit dat zij meer vrouwelijke lopers hadden dan wij.(lacht)' Na de overwinning werd er echter flink verbroederd.

Een wereldrecord sneuvelt

Al snel na de beginjaren ontstonden er nevencompetities en vaste tradities, zoals de rector die het startschot lost. De 24 urenloop werd meer dan enkel een loopwedstrijd - een ware beleving. Pieter Celis was VTK-praeses in academiejaar 2002-2003: 'In ons jaar bouwden we de grootste stelling ooit op de 24 urenloop. Het was een enorm hoge mijnschachttoren met bovenin een draaiend wiel. Het vergde een volledige vrachtwagen aan stellingen. Zo hoog mocht de jaren erop jammer genoeg niet meer.'

Ook de doorgeefstok heeft een geschiedenis. Doorheen de jaren wisselde de gedaante ervan afhankelijk van de studierichting van de lopers. Studenten Chemie gaven een spuitbus met gedestilleerd water door, communicatiewetenschappers liepen al eens met opgerolde kranten. Landbouwingenieurs zwierden dan weer met een prei, en geschiedenisstudenten reikten naar elkaar met bajonetten.

Elke editie levert nieuwe, verwonderlijke verhalen op. 'In ons jaar haalden we het officieuze wereldrecord jumpen', vertelt Kristof Muylaert, Coördinator Sport bij LOKO in 2007. 'Er was geen controlecommissie om het record officieel vast te leggen, dus bleef het op naam staan van een studentenvereniging uit Nederland', vertelt Muylaert. 'Maar die belden ons op om ons te feliciteren.' Het voorval prijkte daags nadien in Het Nieuwsblad.

Het feest dat de wereld ons benijdt

Vandaag is de 24 urenloop een waar massa-evenement. Hoe groter de schaal, hoe groter echter de te dragen lasten voor de organiserende studentenkringen. 'Discussies over het aantal shiften dat je als kring moest opnemen zijn van alle tijden', vertelt Muylaert. 'Het beste wat je kan doen, is inzetten op verbinding en gedragenheid.'

Niet alleen de studenten hechtten belang aan de jaarlijkse estafetteloop: 'Ook de faculteit Bewegings- en Revalidatiewetenschappen zag ons graag komen', vertelt Muylaert. 'Het was voor hen eigenlijk één grote reclame voor alle sportfaciliteiten die hun faculteit rijk was.'

En Veto volgde op de voet

Even centraal in het verhaal van de 24 urenloop als sportschoenen, lopers en bier, is het studentenblad dat elke stap op de voet volgde. 'Veto zorgde ervoor dat de 24 urenloop echt leefde onder de mensen. Die berichtgeving was geweldig', besluit Muylaert. 'Het is elk jaar een beleving die je nooit meer vergeet.' Volgende week dinsdag zal het niet anders zijn.