artikel> Ludieke fakbartocht wil mensen bewust maken van belang toegankelijkheid
Voor één avond rolstoelpatiënt
Naar een fakbar gaan lijkt evident, maar is het niet met een beperking. Om dat aan te tonen, organiseerde LOKO Diversiteit een rolstoeltocht langs de fakbars.
Het is een bont gezelschap dat zich verzamelt in studentencentrum ‘s-Meiers 5 voor de aparte fakbartocht. Vicerectoren Rik Gosselink en Katlijn Malfliet vertegenwoordigen de universiteit. Voor de stad komt schepen van Diversiteit Denise Vandevoort een kijkje nemen. Drie vertegenwoordigers van fakbar ‘t ElixIr maken de groep compleet.
Nora Sleiderink en Joren Dela Ruelle, diversiteitsmandatarissen van LOKO, nemen de groep, intussen van rolstoelen voorzien, op sleeptouw. De eerste hindernis, de helling in de Tiensestraat, is al meteen zwoegen. “Rik, jij moet mij duwen hé!” grapt Malfliet naar haar collega-vicerector.
De eerste halte heet Fakbar Letteren. Vrij vertaald: eerst kasseien, dan trapjes. Gelukkig tillen enkele studenten ons met veel plezier naar binnen. “We zijn misschien niet rolstoelvriendelijk, maar wel gewoon vriendelijk,” klinkt het.
“Ik kom uit de wereld van de revalidatie en ben het gewoon met rolstoelen te werken,” zegt vicerector Gosselink in de fakbar. “Toch is het best vermoeiend en technisch niet gemakkelijk.”
Dat merken de andere tijdelijke rolstoelgebruikers ook. Wie zich even wil verplaatsen, moet zijn pintje ongemakkelijk tussen de knieën klemmen. Een paar meter rijden wordt al snel een calvarietocht tussen voeten en handtassen.
KELDER
De actie is vooral gericht op bewustmaking, niet zozeer op concrete veranderingen. “Veel fakbars botsen op de beperkingen van hun pand,” zegt Sleiderink. “Mocht een fakbar inspanningen willen leveren, zullen we dat uiteraard ondersteunen.”
“Veel fakbars botsen op de beperkingen van hun pand”
Nora Sleiderink, diversiteitsmandataris LOKO
’t ElixIrverantwoordelijke Jens Ghys vindt het een tof initiatief. “Onze fakbar aanpassen wordt moeilijk,” zegt hij. “We liggen in een kelder en zouden dus al een lift moeten installeren. Sporadisch bezoekt een rolstoelgebruiker ‘t ElixIr. Die persoon wordt altijd met een glimlach geholpen.”
Het prominentengezelschap is dan wel enthousiast, maar eerder klein. “We hebben alle fakbarverantwoordelijken aangeschreven,” zegt Sleiderink. “Een paar andere fakbars hadden helaas andere events vanavond.”
Vanuit een rolstoel kijkt Sleiderink terug op de avond. “Door het zelf te ervaren, heb ik mij gerealiseerd dat toegankelijkheid hoog op onze agenda moet blijven staan,” zegt ze. “We willen de bal aan het rollen brengen. Wie dan iets moet doen met die bal, de universiteit of de stad, is voor mij minder belangrijk.”
Na een stop in de De Recup wordt de rolstoeltocht afgesloten in Dulci. Net als de Tiense gaat de Naamsestraat steil naar omhoog. Voor de derde keer - ook de De Recup heeft vriendelijke klandizie - helpen een paar studenten ons uit de nood. “De Leuvense fakbarbezoeker is bijzonder lief,” concludeert Stef Maelstaf van de Studentenraad KU Leuven, ook aanwezig op de tocht.
