Spaghettisaus en een geile fotograaf

Woensdag, halfvijf. Een rustig stadspark in een rustige provinciestad. Niet voor lang, want in de hoek staan dertig schachten met een grote glimlach te wachten op de vuilste drie uur van hun leven.

Het schorriemorrie is gekleed zoals het schachten betaamt: kleren die indien nodig richting vuilnisbak mogen en daarboven een beha. O ja, en een nummer op het hoofd, want meer dan die cijfers zijn de eerstejaars op dit moment niet waard. De schachtenmeesters hebben zich dan weer in de karakteristieke witte jassen gehesen.

Het is kwart voor vijf. De eerste lading vuilakkerij komt tevoorschijn uit een voorraad voedsel waar de gemiddelde student drie weken op overleeft. Heerlijk decadent spuiten de schachtenmeesters een flinke portie gele smurrie in het haar van hun slachtoffers.

Tijd voor een spelletje dan maar. Per twee lopen de schachten de heuvel op en neer, elk met een eind van dezelfde banaan in hun mond. Lollig, tot iemand het pleit verliest. Een paar eieren komen de gele saus gezelschap houden.

PERENGELEI

U miste nog iets in dit verhaal? Welaan dan, tijd voor schachtenpap. Die van de Pedagogische Kring is een kruising tussen spaghettisaus en wat je maag aan de toiletpot doneert na anderhalve fles jenever. De schachten zwijgen, slikken en blijven wonder boven wonder lachen.

Na passages langs de trappen van het Pauscollege en het Ladeuzeplein culmineert de doop in een doorschuifsysteem van opdrachtjes allerhande. Intussen zijn de schachten nauwelijks nog herkenbaar, maar gooien ze met kippen en rollen in het gras alsof ze nooit iets anders hebben gedaan.

Even tussendoor: wat hebben dopen met substanties van bijzondere plaatsen likken? Of het nu choco van tenen is of ketchup van maandverbanden, de deelnemers gaan ervoor alsof ze Miley Cyrus herself zijn.

Intussen is ook onze fotograaf aangekomen op het bacchanaal van viezigheid. De schachten zingen hem toe hoe geil hij wel niet is. Nog voor de man goed beseft wat hem overkomt, duiken ze onverschrokken weer in de perengelei en de bloem.

Het is halfacht wanneer de meesters voor de laatste keer een portie saus, choco, melk en augurken over hun discipelen uitstorten. Getraumatiseerd zijn de schachten duidelijk niet, opgelucht dan weer wel. Het bacchanaal van voedselverspilling kent een einde.

Op weg naar de redactie komen we een nieuwe lading nog brandschone schachten tegen, studenten logopedie en audiologie dit keer. Laat het duidelijk zijn, the smell of schacht in the morning is nog lang niet uit deze stad vertrokken.