Recensie: de Kulakproms

Sinds de jaren 80 wordt de Kulak op z’n minst een keer per jaar van hun befaamde berg naar de Schouwburg gemobiliseerd: deftig uitgedost, diep weggezakt in de gemakkelijke zetels en in voor een cultureel onderonsje. Dit jaar, daags voor Sinterklaas, is dat niet anders. In Kortrijk zijn de Kulakproms het cultureel uithangbord van het praesidium, dat tegenwoordig de naam draagt van het fabeldier Peryton.

Bekende riedeltjes

Dat uithangbord zet cultuurpraeses Quinten Debrabander maar al te graag in de etalage. Lichten aan, actie: Michael Jackson-gewijs en met de nodige cool swingt hij op een opzwepende soundtrack het podium op, geflankeerd door zijn twee collega-presentators. Helaas wordt het tempo van de show er meteen weer uitgehaald. Wat volgt zal een rode draad blijken door de rest van de avond: balladitis. Traag sentiment dat remt. Niet dat Coldplay’s Fix You of All I Ask van emotionele waterval Adèle slecht gebracht worden, maar ze vergeten te verrassen.

Het presenterende trio van Peryton laat het niet aan zijn cultuurhart komen en duikt met plezier de verkleedkoffer in. Meteen komt een warrige Sinterklaas het podium opgewaaid, met tegenzin verwikkeld in een ludiek gevecht tussen een zwarte en politiek correcte witte Piet. De Kulak op z'n klaasbest.

Occasionele moppen over rechtenstudenten zijn dan weer een al even verplicht nummertje op de Proms als Fabiola-humor tijdens de eindejaarsconferences van Geert Hoste, maar niemand lijkt dat erg te vinden. Het trio drukt bij het publiek op juiste de knopjes: de lachband werkt.

Dezelfde lijn lijkt zich voort te zetten in de klassieke pianostukken. Een beheerste uitvoering van Beethovens Mondscheinsonate is een waardig museumstuk in de klassieke muziek, zonder meer. De performers van Ludovico Einaudi’s Nuvole Bianche hebben de boodschap echter begrepen: een injectie durf en vernieuwing in de comfort zone van bekende riedeltjes kan geen kwaad om de harteklop van een publiek de hoogte in te jagen. Het pianostuk op zich heeft weinig om het lijf, maar de simultane balletinterpretatie draagt de juiste elegantie, waardoor je geen fan van Einaudi’s routineuze behangmuziek hoeft te zijn om ervan te genieten.

De muur rond Vives

Durf? Een boodschap waar de Kulakkers na de pauze - eindelijk - een vet uitroepteken achter plaatsen. Twee beatboxers laten uit alle hoeken van hun keel scheuten techno en dubstep opborrelen: variërend, freestylend en spelend met het publiek. En op de vocale gymnastiek in de cover van Billy Joels New York State of Mind wordt Simone Biles vast stikjaloers. Zo gaat het verder: van de over elkaar buitelende bluesnoten in het zelfgeschreven Boogiewoogie Medley tot de schurende gitaren in R U Mine, die de vetkuif van Alex Turner moeiteloos uit zijn strak gegeleerde vorm blazen.

En de presentators? Die halen hun pruik boven en maken die andere onvermijdelijke parodie. Blijkt de retoriek van Donald Trump wonderwel te aarden in de West-Vlaamse kleigrond. Volgens de grofgebekte Amerikaan moeten de Kulakkers immers snel werk maken van die muur rond de naburige Vives-hogeschool. De reactie van het publiek illustreert het gemeenschapsgevoel van de Kulakkers. Pas dan is de Trumpkloon toe aan zijn onsterfelijke onliner: ‘I'm gonna make Kulak great again!’

Alsof de Kulak nog niet groots is. Tegen het tweede deel krijgt de Kulakproms alsnog een eigen smoel, die eindelijk zijn tong durft uit te steken naar alles wat braaf de rode draad volgt. Het blijft jammer dat deze Proms kreunen onder een overmaat aan ballads, die een grotere portie dans en poëzie zeker hadden kunnen verhelpen. Nu geniet je, zonder omver geblazen te worden, van een onderhoudend kijk- en luisterstuk. Misschien hoeven de Kulakproms niet meer te zijn dan dat.