De figuur: Mark Peeters

Wie Mark Peeters niet kent, zit met zijn hoofd ergens tussen de sterren. Al twintig jaar schuimt hij de Vlaamse universiteiten af om met studenten in dialoog te gaan over dé grootste leugen van de eenentwintigste eeuw: ruimtevaart. Hierover is Mark duidelijk: Een raket raakt niet hoger dan zo'n duizend meter, en de mens is nog nooit in de ruimte geweest.

Naast zijn ruimtevaarttheorie, deed Mark ook allerhande andere controversiële uitspraken en voorspellingen. Over de persoon Mark Peeters zelf is echter weinig bekend.

'Ik was vijftien toen we net mijn grootmoeder in huis hadden genomen. Vijftien jaar zijn is moeilijk. Als kind word je steeds beschermd door je ouders en mag je plots geen kind meer zijn maar moet je je aanpassen aan het achterlijke gedrag van volwassenen. Nu bleek ik ook nog eens te falen in het onderwijs.'

'Mijn moeder kon het daar niet bij laten. Ze zorgde dat de leraar mij bijles gaf. Die heeft mij dan geholpen waardoor ik het onmiddellijk begreep. Dat vond ik zeer vreemd; hij had het me in de les duidelijk verkeerd uitgelegd. Meteen begreep ik dat het hele onderwijssysteem vals was.'

Fysica

'Ik begon fysica te studeren samen met vijf anderen uit mijn school in het middelbaar. We waren ervan overtuigd dat we het niet zouden halen, en elke week kwamen we samen thuis om over de leerstof te praten. Daardoor hadden we binnen de kortste keren door dat alles verkeerd werd uitgelegd, met als gevolg dat we er allemaal door waren op het einde. Dat gegeven, slagen in een richting met zo’n laag slaagpercentage, heeft gezorgd voor een zekere arrogantie, wat ons ook de durf gaf tot het stellen van bijvragen.'

'Het was tijdens een les aan de universiteit dat een zekere prof mij koos. Hij vertelde ons om onze armen uit te strekken en zei: ‘Wat ik hier vertel wordt niet opgeschreven. Dit is de laatste keer dat u dit van mij zult horen en waarschijnlijk begrijpt u pas over twintig jaar wat ik hier gezegd heb.’ Toen vertelde hij ons dat we de maan niet kunnen bereiken, en dat de wereld waarin we leven een leugen is. Vervolgens keek hij naar mij.'

'Ik dacht: ‘In geen honderd jaar dat ik dit begrijp, dezen achterlijken boel hier.’ Maar effectief, toen hij dat vertelde, moet die twintig-jaar durende teller ergens in mijn hoofd van start gegaan zijn.'

Het cruciale keerpunt

'Toen ik 33 was, begon ik daar pas voor het eerst over na te denken. Op dezelfde leeftijd waarop Jezus Christus het leven liet, werd ik voor de eerste maal ontslagen. Toen zei ik bij mezelf dat het moment was aangebroken om iets moedigs te doen. Bij de bank waar ik werkte was het motto In search of excellence. De bedoeling was dat we kritiek gaven op de werking van het bedrijf, en mijn kritiek was zodanig goed dat ze mij ontslagen hebben.'

'In zo'n bank gebeurt veel werk manueel. Ik, als informaticus toen, zag manieren om delen van dat werk te automatiseren. Ik ontnam, in hun woorden, de operatoren de vrijheid om fouten te maken, maar als iets juist moet zijn moet die vrijheid toch niet gegeven worden?'

'Toen ik thuiskwam zei mijn jongste nichtje: ‘Je weet toch wat dat betekent, wanneer volwassenen zeggen dat je mag zeggen wat je wilt, dat ze enkel informatie willen, en geen kritiek?’ Datzelfde nichtje was ook recent achter de waarheid achter Sinterklaas gekomen, en vroeg zich af hoe het kon dat volwassen steeds volhielden dat liegen niet mocht, terwijl ze zelf hun kinderen bedrogen met het bestaan van Sinterklaas. De analogie tussen dit, en mijn bank, die mij om opbouwende kritiek vroeg, en mij dan ontsloeg wanneer mijn kritiek te opbouwend bleek, is treffend.'

'Die kwestie was eigenlijk het cruciale keerpunt in mijn bestaan. Op dit punt ben ik kritisch beginnen nadenken, en dat heeft bij mij het idee teweeggebracht dat volwassenen extreem dom zijn, tot op het punt dat ze zullen liegen zonder enige reden of zin, zoals ze dat doen in het geval van Sinterklaas.'

'In die tijd heb ik mij dan ook uitgeschreven als werkzoekende, en heb vijf jaar op mijn spaarcenten geleefd tot alles op was. Toen verplichtte mijn vader mij me toch weer in te schrijven, aangezien de man net een herseninfarct had gehad en met een gerust hart sterven wou.'

'In het jaar 1994 werd het mij dan uiteindelijk te veel, en heb ik de verantwoordelijkheid op mij genomen om mij op de straat te begeven en in dialoog te gaan.'

Edit: Bij nader inzien hebben we toch voor de schrijfwijze 'Mark' geopteerd, Mark met een 'k' dus. Dit omdat Mark uiteindelijk toch de meest gangbare schrijfwijze blijkt en door Mark zelf gehanteerd wordt (behalve op zijn facebook). In oude Veto-artikels wordt overigens dezelfde schrijfwijze gebruikt.