De Figuur: Hsi-Sheng Yin

Wie in Leuven ‘s nachts de beentjes wel eens durft te strekken kent hem ongetwijfeld. Hsi-Sheng Yin staat bekend om zijn unieke feestgedrag. Het vaakst spot men hem strak voor zich uit starend op de meest heftige feestjes. Hij staat bekend als de ‘staarchinees’, maar van die term wil hij af. Hij doet immers heel wat meer dan staren, en bovendien is hij ook niet echt Chinees. Hsi beschikt over een eigen fanpage en er verscheen zelfs een documentaire over hem: een waar Figuur uit het Leuvense straatbeeld dus!

Hsi, je staat in Leuven en omstreken bekend als een cultfiguur. Hoe ervaar je die bekendheid?
Hsi: 'Over het algemeen wel positief, anders had ik de fanpage al lang afgesloten en ging ik niet zo vaak naar feestjes. De mensen die mij om mijn bekendheid aanspreken zijn meestal vriendelijk. Soms hebben ze wel een beetje gedronken en zijn ze wat opdringerig, maar daar heb ik helemaal geen probleem mee. Er zijn dan ook veel toffe bijkomstigheden natuurlijk.'

Wat zijn die positieve dingen?
'Het is altijd leuk om herkend te worden. Ik word ook vaak getrakteerd en mensen vragen soms om een selfie. Waar ik echt van geniet zijn de meisjes die een praatje komen slaan, altijd welkom. (lacht)'

Hoe ben je eigenlijk aan de naam ‘staarchinees’ gekomen?
'Ik heb hem alleszins niet zelf bedacht. De naam kwam van iemand die ik niet persoonlijk kende, maar die me op feestjes vaak tegenkwam. Hij zag me altijd maar staan staren en vond het toen grappig om een pagina op Facebook aan te maken over mij. Die werd dan de basis van mijn fanpage. Toen heette die pagina wel nog ‘staarchinees/chinaboy/Hsi’, de naam ‘staarchinees’ is dus eerder geleidelijk gekomen.'

Je was niet heel gelukkig met die naam?
'Ik heb die naam altijd wel ergerlijk gevonden. Je kan een Chinees ook niet een Chinees blijven noemen, daar zit een racistische kant aan. Ik ben eigenlijk ook niet afkomstig uit China, maar uit Taiwan. Daarnaast is het ook veel complexer dan gewoon staan te staren, er zit een idee achter.'

Wat is dat idee dan?
'Mensen hebben vaak problemen bij het uitgaan: drugs, alcohol, ruzies, meisjes lastigvallen… Daar hou ik me buiten. Ik ga steeds probleemloos naar feestjes; ik ben er voor de muziek en de sfeer. Voor mij draait het om de ervaringen. Gewoon thuis blijven en wat tv kijken of achter mijn laptop zitten, is niets voor mij. De beste plaats om die dingen te ervaren is ook achter de dj-booth, daar had ik het beste zicht maar viel ik ook meer op. Zo is het beeld ontstaan van mij als iemand die altijd staat te staren.'

Je naam is zoals je zelf ook aanhaalde eerder stigmatiserend, zijn er andere dingen waarvoor je zou willen staan?
'Ik hoop dat ik bekend sta als een kwaliteitsmerk, dat mensen weten dat het een goed feestje is als ik er ben. Ik heb wel een talent om de goede feestjes uitkiezen.'

'Maar als ik in mijn jonge jaren ontdekt was, hadden ze me sowieso ‘danschinees’ genoemd. Ik heb ooit zelfs breakdance gevolgd. Toen was ik veel uitbundiger op feestjes. Nu dans ik nog steeds hoor, maar merkt niemand het op. Ze letten vooral op me wanneer ik niets doe.'

'Vooral het simplistische idee dat mensen van mij hebben, vind ik irritant. Ik hoor vaak: 'ik dacht dat jij niet praatte.' Hoe kan je dat nu van iemand denken?'

Je hebt dus ook wel enkele negatieve kanten aan je bekendheid?
'Ja, inderdaad. Het stereotype dat mensen van mij hebben, maar ook wat er soms online over me verschijnt. Ik beheer mijn fanpage nu zelf, de vorige beheerder maakte me eigenlijk gewoon belachelijk. Ik heb de naam van mijn fanpage ook naar SWAY veranderd onlangs.'

SWAY?
'Dat is deels afgeleid uit de film ‘Gone in 60 Seconds’ waarin het personage van Angelina Jolie Sway genoemd wordt, maar betekent in ‘slang’ ook wel een meisje versieren. Het woord is dus aan uitgaan gelinkt. Ik heb er ook voor mezelf een betekenis aan gegeven. Spijtig genoeg hebben mensen het nog niet overgenomen.'

De hype rond jou is nu al een hele tijd bezig. Heb je het gevoel dat het de laatste jaren wat aan het afnemen is?
'De meeste studenten die me als de ‘staarchinees’ hebben leren kennen zijn ondertussen klaar met hun studies en hebben Leuven verlaten, in die zin is mijn bekendheid inderdaad wat aan het dalen. Ook het aantal likes op de fanpage neemt minder snel toe in vergelijking met vroeger. Nu anderzijds, ik zeg dat mijn bekendheid achteruitgaat, maar dat zei ik vijf jaar geleden ook al, en momenteel word ik geïnterviewd door Veto. Misschien is dat dus ook relatief. Ik hoop ergens wel dat de legende verder kan blijven leven.'

Zou je graag iets in de media doen?
'Ik zou vooral graag iets met mijn bekendheid blijven doen. Ik vond de dingen die het me opleverde zoals de documentaire van ‘Fans of Flanders’ wel tof. Ik zie een job in de media ergens wel zitten, maar dat is moeilijk. Journalistiek en schrijven zijn niet zo mijn ding, die richting uitgaan is dus al moeilijker. Ook om presentator te worden, word je natuurlijk niet zomaar gevraagd. Op een bepaald punt moet je ook naar iets realistisch zoeken.'

In welke sector zou je graag willen werken?
'Ik zou graag iets met talen doen. Ik spreek vloeiend Chinees, Frans, Engels en Nederlands, en ben onlangs gestart met lessen Spaans. Zo ken ik de drie wereldtalen. Hopelijk valt er daar iets uit de lucht, maar er is nog niets concreet. Ik heb ook nog een tijdje fotografie gestudeerd, misschien is daar ook iets mee mogelijk.'

Je haalde zelf al de documentaire van ‘Fans of Flanders’ die er over jou werd gemaakt aan, hoe zijn ze bij jou terechtgekomen?
'De maker van die documentaire studeerde en woonde in Leuven. Zo kende hij de verhalen over mij. Hij werkte voor ‘Fans of Flanders’ en vond mij een boeiend onderwerp voor een aflevering. Hij benaderde me dus met de vraag of ik het zag zitten om mee te werken. Ik heb meteen toegezegd, vooral omdat er zo toch iets over een bepaalde periode van je leven wordt geregistreerd. Ik beschouw het als een soort dagboek.'

Je hebt ook verschillende bekende mensen ontmoet, onder meer Quentin Tarantino. Hoe gebeurde dat?
'Dat was toevallig. Ik verbleef op vakantie in IJsland in een vrijwilligershuis met mensen uit verschillende landen. We hadden gehoord dat Tarantino op dat moment ook in IJsland was en waren die week nog constant grapjes aan het maken over hoe we hem tegen het lijf zouden lopen. Het was Nieuwjaar, en we besloten naar het hoogste punt, een watertoren, te gaan om het vuurwerk te zien. Rond middernacht kwam ook Tarantino daar aan. En te zeggen dat ik eerst nog liever naar een feestje wilde gaan. We hebben toen samen champagne gedronken en vuurwerk afgestoken. Hij was ook wel een beetje dronken. Ik heb hem zelfs de foto’s op mijn fanpage laten zien, voor het geval hij me een rol zou aanbieden. (lacht)'

Het is eigenlijk ironisch dat je bekend staat als een passieve toeschouwer: je reist veel, kent half België, en op je Facebook zijn er onder meer foto’s te vinden van jou tijdens het parachutespringen. Leef je in the moment?

'Ja zeker, op mijn pagina op CouchSurfing staat dan ook als eerste zin dat ik een avonturier ben. Ik wil dingen meemaken. Ik doe trouwens vaak extreme sports zoals paragliding of bungeejumpen, dat weten niet veel mensen over me. Ik ben veel meer dan het stereotype dat er van mij wordt gemaakt.'