'Wanneer we alleen thuiskwamen van school, zat ze soms op de schommel in onze tuin'

Kato*’s familie werd lang geconfronteerd met stalking

'Mijn vader had aan de universiteit een kortstondige relatie met een vrouw. Omdat ze heel aanhankelijk en radicaal in haar handelen was, heeft hij het na een tijdje uitgemaakt. Zij kon dat niet verkroppen en bleef hem bellen. Mijn vader probeerde haar steeds te kalmeren, maar dat maakte de obsessie enkel erger.'

'Toen mijn ouders gingen samenwonen in Brussel, kwam de vrouw af en toe op bezoek, maar ze verslechterde mentaal. Rond haar dertigste werd schizofrenie geconstateerd. Toen wij geboren werden, werd de situatie erger en erger. De vrouw nam de trein naar ons huis en kwam wandelen in onze straat en in de velden achter ons. Wanneer we alleen thuiskwamen van school, zat ze soms op de schommel in onze tuin.'

'Ook na een straatverbod van de rechter bleef ze komen. Ze belde aan en als we door de parlofoon vroegen wie het was, deed ze alsof ze onze vader was. Ze belde onze school om te zeggen dat we naar huis moesten komen. In paniektoestanden stormde ze ons huis binnen als we de deur hadden opengedaan, liep naar de zolder en wilde niet naar buiten gaan.'

'Mijn vader had medelijden met haar en kon haar meestal kalmeren, maar mocht niet met de psychiaters spreken. Wel met de politie, maar dat was voor de vrouw nog veel zwaarder om te dragen als er dan plots allerlei dingen werden opgelegd.'

'Toen ik twaalf werd, hebben mijn ouders mede omwille van de stalking een huis gekocht in Frankrijk zodat we de zomers voor onszelf hadden. Nu is ze langere periodes in de psychiatrie en schijnt de toestand verbeterd. Om de zoveel maanden staat ze toch aan onze deur en er zijn nog steeds periodes dat ze papa tot veertig keer per dag belt.'

'Als kind was de situatie soms heel angstaanjagend en durfden we 's ochtends niet naar school als zij er was. Nu voel ik vooral medelijden met haar en begrijp ik niet dat wij als gezin van gestalkte personen niet meer betrokken worden in een psychiatrische werking, en dat het heel juridisch-politioneel gehouden wordt. We worden enkel gehoord als er echt grenzen overschreden worden, terwijl mijn vader na al die tijd wel weet hoe hij haar moet kalmeren, ongeacht wat de problemen precies zijn.'

Jonas* werd gestalkt door een oude vriendin

'Toen ik van het middelbaar naar het hoger onderwijs overschakelde, begon ik zo stilaan op zoek te gaan naar een partner. En dus gebeurde het regelmatig dat ik naar mijn vriendinnen uit het middelbaar ook al eens iets flirterig durfde te sturen. Vaak was dat eigenlijk met weinig intentie. Ik zag dat destijds als een soort oefening, als in "ik moet dit leren durven" '

'Al snel begon ik al wat meer te sturen met een meisje dat ik vaag kende van toen. Ze was een beetje maf, maar ik kon echt wel goed met haar overweg. Na een tijdje begonnen we af te spreken; steeds als vrienden, maar nog steeds regelmatig met een flirt ertussendoor.

'Na een paar maanden begon de situatie wel steeds vreemder te worden. Het meisje stuurde me praktisch constant (op een bepaald moment kreeg ik 212 berichten) en belde ze ook op vreemde momenten. Ik wist dat ze een depressie had en ik had daarom wel wat medelijden. Na een tijdje biechtte ze op dat ze gevoelens voor me had. Ik heb haar toen afgewezen en wilde gewoon vrienden blijven.'

'Dat lukte niet. Ze stuurde me tegen de 200 berichten per dag en die begonnen steeds zowel grimmiger, als ongepaster te worden. Regelmatig werd "ik ben geil, waar ben je" afgewisseld met "bel me, ik ga springen". Toen ik nog eens met haar afsprak had ze haar haar blond geverfd "want je hebt me eens gezegd dat je op blonde meisjes valt" en liet ze me weten haar vagina geschoren te hebben "voor als je toch zin zou hebben". Later die avond wilde ze uit het raam van haar kot springen.'

'Toen ik een vaste partner had, durfde ik dat initieel niet te zeggen. Ze kwam er wel achter en eiste dat ik met haar afsprak. Ik heb dat zo’n twee dagen kunnen weigeren tot ze begon te dreigen anders zelfmoord te zullen plegen.’

'Ik ging overstag. Op dat moment geloofde ik steeds meer dat afstand nemen voor ons beide beter was, dus ik wilde maar een kwartier met haar praten op het bankje voor de Letterenbib. Ze kwam alleen zo luid huilend aan dat ik na een half uur toch voorstelde naar mijn kot te gaan uit gêne. Toen we daar aankwamen bleek ze een slaapzak mee te hebben om bij mij te blijven slapen.'

'Het gesprek dat we hadden werd ook erg grimmig. Ze dreigde opnieuw zelfmoord te plegen als ik niet voor haar koos en weigerde ook uit mijn kot te gaan. Ik begon toen zo angstig te worden dat ik naar een vriend sms'te om hulp. Uiteindelijk is die haar met veel moeite komen buitensleuren.'

'Ik heb toen uiteindelijk toch de stap gezet naar professionele hulpverlening. Die heeft me kunnen overtuigen om me over mijn schuldgevoel heen te krijgen en niet meer op haar berichten te antwoorden. Ik voel mezelf tot op vandaag wel schuldig over de situatie. Een groot deel is door mezelf uitgelokt, maar aan de andere kant had ik ook de durf niet om op tijd 'neen' te zeggen.'

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.

*Kato en Jonas zijn gefingeerde namen.