'Verrot' - Florence vertelt haar verhaal

Op school was ik altijd de 'rare', maar dat vond ik niet erg, want ik was de 'rare' op een comfortabele manier. Voor mij was het een normale plaats die ik toegewezen kreeg in mijn kleine wereldje.

Toen ik naar het middelbaar ging, begon het groepjes vormen. Op mijn veertiende belandde ik in het populaire groepje, waardoor er een enorme druk op me kwam te liggen. Ik had gedacht dat ik me goed zou voelen als ik bij die groep zou horen, maar eigenlijk voelde ik me heel slecht, zonder zelf te begrijpen waarom.

Ik heb nooit een goed onderscheid kunnen maken tussen fantasie en werkelijkheid. Na een tijdje begon ik dat te gebruiken. Het leek net alsof ik altijd pijn had, maar ik kon de oorzaak letterlijk nergens vinden. Als mij dan iets slechts overkwam, vergrootte ik dat zodat ik mijn verdriet daaraan kon vasthaken. Het was de enige manier waarop ik ermee kon omgaan, maar het zorgde ervoor dat ik steeds meer waanbeelden begon te geloven. Zo was ik er zelfs lange tijd van overtuigd dat mijn ouders me mishandelden en verwaarloosden.

Na een tijdje begon ik mezelf te snijden en blauwe plekken toe te brengen. Daarnaast ontdekte ik dat seksualiteit heel moeilijk voor me is. Het waren nieuwe manieren waarmee ik mezelf pijn kon doen. Retrospectief denk ik dat ik ergens ook overtuigd was dat ik die pijn verdiende, en die daarom ook zo uitlokte.
In het middelbaar kreeg ik dan een vriendje, Matthias. Maar ik was de hele tijd zo bang dat hij me in de steek zou laten. Dat leidde ertoe dat ik hem op stiekeme manieren probeerde te testen. Ik denk dat ik me van mijn meest walgelijke kant wou laten zien, om te kijken of hij echt onvoorwaardelijk van me hield. Ik haatte mezelf zo hard dat ik die liefde echt nodig had.

Uiteindelijk volgde een crisisopname in de psychiatrie, maar dat vond ik zo traumatiserend. Ik kreeg er het gevoel dat mijn zelfdestructieve gedrag nog moest verergeren, omdat ik nog steeds het gevoel had dat ik de pijn overdreef. Tijdens mijn opname heb ik heel ongezonde gewoontes geleerd, zoals overdosissen nemen wanneer het mij te veel werd. Een keer heb ik serieus geprobeerd zelfmoord te plegen. Het was berekend en goed aangepakt: toen had ik echt dood moeten zijn.

In het tweede jaar aan de unief leerde ik Victor kennen. Ik voelde me echt goed bij hem: het idee dat ik alleen stond met mijn problemen, was weg. Ik had heel veel van mijn ongezonde gewoonten afgeleerd, en ik begon te leren hoe ik mezelf moest vergeven. Toen bleek dat ik zwanger was, heeft hij me gewoon laten vallen. Waar ik zo bang voor ben geweest - in de steek gelaten worden - was echt gebeurd.

Nu moet ik de abortus alleen verwerken. Ik wil zo graag dat het gewoon ophoudt, dat er een soort veilige plek is waar ik mezelf geen pijn meer kan doen. Ik heb fysiek zo sterk het gevoel dat ik verrot ben. Ik ben bang dat het te laat is, dat ik niets meer kán opbouwen omdat ik mezelf te hard vergiftigd heb.

Zelf hulp nodig?

Bel 106 of surf naar tele-onthaal.be.
Bel 1813 of surf naar zelfmoord1813.be.

Het studentengezondheidscentrum van de KU Leuven kan je bereiken op 016/32.44.20 tijdens de werkuren.