Op fakbartocht met een blindenstok

Om te ervaren hoe het is om als slechtziende uit te gaan, organiseerde LOKO een fakbartocht. Uiteraard is één avond opvallend beperkt om de volledige ervaring te begrijpen, maar toch kwamen er zelfs op zo’n korte tijd bepaalde pijnpunten naar boven. Helaas waren er maar een beperkt aantal mensen uitgenodigd, waardoor bijvoorbeeld de beheerders van de fakbars er zelf niet bij waren. Rector Torfs en vicerectoren Malfliet en Gosselink tekenden wel present.

Geïsoleerd

De organisatie Licht en Liefde, een vzw die zich inzet voor slechtzienden, begeleidde de avond. Gewapend met blinddoeken, simulatiebrillen en witte stokken probeerden zij de groep door het nachtleven te gidsen.

Zoals verwacht blijkt door de straten bewegen ontzettend moeilijk. Na een tijdje wordt het duidelijk waar je op moet letten, bijvoorbeeld steeds naast een muur lopen of het gootje in het midden van de Muntstraat als aanknopingspunt gebruiken.

Opvallend bleek het tekort aan ribbels- en noppentegels. Dat zijn tegels die slechtzienden en blinden kunnen hanteren om hun weg te vinden. Die ene keer dat deze tegels er wel waren, stonden er fietsen over geparkeerd.

Maar eens binnen in de fakbars ontstaat er een heel ander soort hindernis. Hoe bestel je iets zonder zicht? Hoe trek je de aandacht van de barman wanneer je deze niet kan zien? De blinddoek brengt een soort van isolatie mee die het spreken met je vrienden bemoeilijkt.

Je ziet de mensen rond je niet en je weet ook niet of ze naar jou kijken. Plots ben je afhankelijk van anderen om een gesprek te beginnen. Ook vicerector Diversiteitsbeleid, professor Malfliet, trekt vlug haar blinddoek af eens we Politika Kaffee binnen zijn.

Kort en krachtig

Het event was kort (er werden maar twee fakbars bezocht) maar toch krachtig. Het is een ontspannen vorm van sensibilisering, die de deelnemers op een originele manier in contact brengt met een situatie die eigenlijk te complex is om je in te verplaatsen.

Daarom is het jammer dat de fakbarverantwoordelijken niet waren uitgenodigd. Zij zijn degenen die rechtstreeks in contact komen met studenten met een functiebeperking tijdens het uitgaansleven, dus sensibilisering zou hier net noodzakelijk moeten zijn.

‘We konden maar een beperkt aantal mensen uitnodigen, en we hebben er eigenlijk niet aan gedacht om hen uit te nodigen’, vertelt Margot Van den Broeck. ‘Maar we hopen om in de toekomst alle fakbars op toegankelijkheid te screenen, met de parameters die bijvoorbeeld voor de Kulagapplicatie (applicatie die de toegankelijkheid van de KU Leuven gebouwen moet weergeven, red.) gebruikt worden.’ Of de fakbars ook in de Kulagapplicatie zullen worden opgenomen, is nog niet duidelijk.