reportage> Menselijke warmte voor geen geld
Op bezoek bij Poverello Leuven
Veto helpt een dag mee in de keuken van Poverello Leuven. “Waarom zij hier komen eten, hoeven wij niet te weten. Maar als ze hun verhaal kwijt willen, bieden we graag een luisterend oor.”
Poverello Leuven is een rots in de branding in de wereld van de Leuvense armoedebestrijding. Al 27 jaar biedt de organisatie goedkope maaltijden aan aan al die het behoeven. Vetomag een dag meedraaien in de keuken.
Aardappelen schillen
Vandaag op het menu? Groentensoep, gevolgd door spinazie met een schnitzel en aardappelen. De sfeer in de keuken is warm en gezellig. Wij schillen de aardappelen, wat verder worden de schnitzels op een gigantische bakplaat gebakken. Iemand anders staat in de reuzeketel soep te roeren.
Die dag zou het uiteindelijk opvallend rustig blijken. “Slechts” 45 mensen komen opdagen voor een warme maaltijd van één euro, terwijl Poverello op andere dagen 70 tot zelfs 80 mensen over de vloer krijgt. Dat hangt onder andere af van welke chef-kok die dag de keuken leidt, fluistert een bezoeker ons toe.
Aan werkkrachten is er bij Poverello geen gebrek
Na het schillen van de patatjes is er om halftwaalf, net voor de drukte begint, tijd voor soep en een babbel. Nu wordt duidelijk hoe gevarieerd de groep vrijwilligers bij Poverello is. De student die een sabbatjaar neemt, de gepensioneerde vrijwilliger: aan diverse werkkrachten geen gebrek, zelfs in die mate dat er een wachtlijst voor vrijwilligers nodig is.
Hetzelfde blijkt voor de giften, want ook daar wordt Poverello goed bediend. Van Jeroen Meus tot de lokale Carrefour: Poverello draait alleen op giften en dat werkt perfect. Solidariteit is tot op heden niet dood, zo veel is duidelijk.
Spinazie
Tegen de middag kunnen de bezoekers met een geel bonnetje, dat twintig cent waard is, een kom verse groentesoep en een stukje brood afhalen. Ondertussen wordt de bedrijvigheid in de keuken steeds groter. Om kwart na twaalf worden de warme maaltijden uitgeschept. De spinazie met witte saus blijkt een succes.
Na de maaltijd praten we even na met David, één van de bezoekers. Hij eet hier nu zo’n drietal maanden, praktisch dagelijks. Als we vragen wie zoal naar Poverello komt, volgt een verrassend antwoord. “Voor veel mensen is Poverello niet zozeer een financiële noodzakelijkheid,” legt hij uit. “Vaak komen mensen vooral voor de babbel.” Soms komt zelfs een verdwaalde internationale student aanwaaien, zo blijkt.
"Voor velen is Poverello niet zozeer een financiële noodzakelijkheid"
David, bezoeker
“Ik ken mensen die niet naar Poverello komen, hoewel ze het zouden kunnen gebruiken,” gaat David openlijk verder Die zijn dan vaak gesteld op hun vrijheid, denk ik. Ze leven liever van de containers van supermarkten.”
Raymond is al jarenlang vrijwilliger en is vandaag dagverantwoordelijke. Hij bevestigt de uiterst belangrijke sociale functie die Poverello vervult. “Hier komen twee soorten mensen eten: zij die het écht nodig hebben en zij die hier komen voor een babbel en een gesprek.”
De medewerkers vragen dan ook nooit zelf naar het verhaal van de mensen die over de vloer komen. “Waarom zij hier komen eten, hoeven wij niet te weten. Maar als men zijn verhaal kwijt wil, bieden wij graag een luisterend oor,” vertelt vrijwilliger Suzy. Sociale armoede is gelaagder en misschien moeilijker te begrijpen dan financiële armoede, maar is niettemin reëel.
De bezoekers zijn weg, de potten, pannen en borden afgewassen en de keuken gedweild. Morgen opnieuw. Maar goed ook.
