#MeToo triggert

‘Het meldpunt wil vroege detectie van problemen mogelijk maken, voor eerste opvang zorgen en – indien gewenst – gericht doorverwijzen voor volgende stappen binnen het vertrouwensnetwerk of buiten KU Leuven;’

Merkt u een stijging in het aantal meldingen?

‘Ik merk als meldpunt dat sinds #MeToo steeds meer melders expliciet aangeven: ‘De media-aandacht maakt bij mij wel heel wat dingen los’, waardoor ze er nood aan hebben hun verhaal te vertellen en een melding te doen. Het blijkt dus een trigger. Het Bart De Pauw-verhaal speelt nu ook mee, in die zin dat mensen bang zijn hun anonimiteit op te geven, omdat het zo gepolariseerd in de media is gekomen.'

Wordt sinds #MeToo sterker ingezet op preventie?

'In het kader van preventie willen we vooral op een positieve manier werken aan een respectvolle omgeving. Een context waar feedback kan gegeven worden, waar men het gevoel heeft dat nee zeggen kan, maar evengoed waar mensen elkaar aanspreken. ‘Ik zie jou daar iets doen, is dat wel oké voor die andere persoon?’ Dus ook de bijstaanders: mensen die zien dat er dingen gebeuren in hun omgeving en die zich afvragen ‘Hoe moet ik hiermee omgaan?’ Ik merk dat dat we hen ook meer beginnen te bereiken. Het gevoel groeit dat iedereen de verantwoordelijkheid heeft ervoor te zorgen dat we respectvol met elkaar omgaan.'

'We zijn ons bewust van de risicosituatie waarin je je als student bevindt door je leeftijd en de vele machtsverhoudingen, en schenken hier daarom extra aandacht aan. Dit is zeer uitgesproken in de relatie prof - (doctoraats)student. Hier merk ik dat nog veel schroom is bij melders, omdat er angst is voor de gevolgen. Vooral doctorandi staan vaak op hun anonimiteit. Ze willen of kunnen de volgende stap dan niet zetten, en willen ook niet dat de universiteit een stap zet. Dat is voor mij soms wel moeilijk.'

Gezocht: de stille #IHave

Wat wilt u graag bereiken?

‘Dat mensen zelf het gevoel hebben dat ze grensoverschrijdend gedrag (zouden kunnen) stellen. De #IHave’s. Er zijn er wel. Er was een docent die een relatie is aangegaan met een studente. Die stelde mij de vraag: ‘Wat kan (niet), wat moet ik hier doen?’ Dat vond ik heel knap en moedig.’

‘Het meldpunt is er dus zeker ook voor mensen die aangeven ‘Ik heb iets gedaan en weet niet of het oké is, hoe kan ik hiermee verder? Hoe kan ik het gesprek aangaan wanneer ik voel: ik ben misschien te ver gegaan?’ We kunnen grensoverschrijdend gedrag immers niet zomaar objectiveren. Als een prof over jouw schouder komt hangen, kan dat heel intimiderend zijn. Als een medestudent dat doet, kan dat normaal zijn. We hanteren daarom de definitie van de subjectieve ervaring: ‘Als jij het als grensoverschrijdend ervaart, dan is het zo.’ En dan merken we vaak dat diegene die dat grensoverschrijdend gedrag heeft gesteld, zich daar niet of onvoldoende bewust van is.’

Hoe gebeurt de opvolging van meldingen?

‘Het zijn niet allemaal Weinsteins. Maar als blijkt dat het vertrouwen helemaal weg is, of als iemand niet bereid is zijn gedrag aan te pakken, vind ik het wel heel belangrijk dat er echt wordt opgetreden. Ik kan bevestigen dat dat ook gebeurt, hoewel dat niet altijd geweten is. In dat opzicht gebeurt dat op een discrete manier, met respect voor degene die een sanctie krijgt. En dat is ook maar goed zo.’