'Inclusie is de volgende stap na integratie'

Sofie Cox is 26 jaar oud, afgestudeerd in Ergotherapie aan PXL Hasselt en is bovendien rolstoeltennisster en rolstoeldanser. 'Thuis gold altijd de afspraak: eerst je diploma halen en dan pas komt sport. Toen ik afgestudeerd was als ergotherapeut, ben ik dan voltijds voor mijn sport gegaan en ben ik dit jaar een postgraduaat gestart aan de PXL.'

'Dat postgraduaat gaat over digital storytelling. Zelf ben ik actief op Instagram (@sofiecox1) om mijn verhaal te vertellen als persoon met spina bifida – 'open ruggetje' zoals dat wel genoemd wordt. Op die manier bewijs ik dat ik ondanks mijn beperking gestudeerd heb, volop aan het sporten ben en de wereld rondreis. Daarnaast toon ik dat ik twee sporten beoefen, wat wel uniek is, en dat die elkaar eigenlijk perfect aanvullen en versterken.'

In normale omstandigheden zou Sofie nu aan het trainen zijn om haar titel als vice-Europees kampioen te verdedigen op het Europees Kampioenschap rolstoeldansen. Corona strooide roet in het eten. Een voordeel: tijd om ons via een Zoomgesprek wat duiding te geven rond studeren als rolstoelgebruiker.

Je functioneert dus als een inspiratie voor anderen. Kon je zo’n voorbeeld terugvinden aan de universiteit?
'Ik heb me wel altijd welkom en aanvaard gevoeld, maar ik denk dat er nog meer aandacht aan gespendeerd moet worden. Het is wel zo dat mensen met een beperking nog altijd veel minder in het gewone onderwijs starten en dan is de stap naar hoger onderwijs natuurlijk nog groter. Er moet getoond worden dat zij toch de mogelijkheid hebben om naar het gewone onderwijs te gaan en dat er daar ook genoeg ondersteuning in aangeboden wordt.'

Zijn er bepaalde voordelen of nadelen die je ervaart als student met een fysieke beperking?
'Ik heb gemerkt dat ik vanuit mijn persoonlijke ervaring op een heel andere manier kon werken als ergotherapeut omdat ik ook de andere kant, de rolstoelkant, ken. Omdat ik weet hoe het is om patiënt te zijn, is het voor mij gemakkelijker om mij in een persoon te verplaatsen en de aangepaste zorg te geven.'

'Op het vlak van infrastructuur is toegankelijkheid soms een nadeel, maar op mijn campus zelf kon ik via de lift al mijn lokalen bereiken. Specifiek in mijn opleiding heb ik gemerkt dat er een aantal doelgroepen zijn die ik als ergotherapeut beter niet uitkies omdat ik de zorg op een te aangepaste manier zou moeten uitvoeren om mezelf nog volwaardig therapeut te kunnen voelen. Toch zijn er genoeg sectoren waarin ik het wel kan.'

Wat zou je graag nog zien veranderen in de toekomst?
'Wat vooral belangrijk is, is dat we overgaan naar inclusie. Er is veel aandacht voor integratie: mensen accepteren door niet racistisch te zijn en alle geaardheden te aanvaarden. Ik denk dat de volgende stap is om iedereen op dezelfde hoogte stellen. Voor mensen met een beperking geldt dat dan ook: ervoor zorgen dat alle instanties aangepast zijn.'

'Als ik een gebouw binnenkom, vind ik bijvoorbeeld dat je een lift en een trap naast elkaar moet zetten zodat iedereen op hetzelfde moment naar boven kan gaan op dezelfde plaats. Dan heb je veel meer inclusie en niet meer alleen die integratie.'

Heb je nog een leuke anekdote?
'Tijdens mijn eerste stage had ik een patiënt die wel haar best deed, maar geen progressie maakte. Ze vertelde mij dat ze voor haar ongeval danste en als rolstoeldanser ging er bij mij een belletje rinkelen. (glimlacht) Soms is het leven op zich onvoldoende als doel en moet je gaan zoeken naar een andere drijfveer. Bij haar was dat dansen en had ze zo die motivatie teruggevonden. Als ik daar toen niet was geweest, had ze niet kunnen inzien dat er nog zoveel mogelijkheden waren.'