'In siroop zwemmen' - Julie vertelt haar verhaal

Sinds mijn elfde heb ik last van depressies. Op mijn zestiende ben ik puur door de stress een paar kilo afgevallen. Dat deed iets met mij.

Toen ben ik calorieën beginnen tellen, meer beginnen sporten en heb ik zo een eetstoornis ontwikkeld. Ik was altijd al mager, dus niemand merkte daar iets van en ik sprak er met niemand over.

Op kot gaan beangstigde me, maar ik zag het ook als een nieuwe start. Het eerste semester in Leuven heb ik hard mijn best gedaan om erbij te horen en om alles mee te doen. Maar ik voelde dat mij dat niets bracht.

Geleidelijk aan begon het slechter te gaan. Dat zit in kleine dingen: avonden dat je je verveelt en niet goed weet wat je met jezelf aan moet. Niks boeit je, je concentreren is moeilijk en je raakt niet uit bed. Het voelt aan alsof je in siroop aan het zwemmen bent: je doet heel hard je best, maar het gaat niet vooruit.

Na de eerste examens was ik helemaal op. De lesvrije week was daardoor een zetel-lig-week: ik heb niets ontspannends gedaan. Zo begon ik uitgeput aan het tweede semester en kreeg mijn eetstoornis mij steeds sterker in de greep. Mijn psychologe zei: ‘Als je BMI te laag is, dan worden je hersenen aangetast en moet je opgenomen worden.’ In het begin dacht ik: ‘Dat is nog ver, dat gebeurt nooit.’ (lacht) Maar tegen het einde zat ik er dus wel ...

Pas eind augustus ben ik in opname gegaan, omdat ik eerst nog twee herexamens wou afwerken. Ik slaagde voor die herexamens. Volgens mijn punten was er dus niets aan de hand. Niemand van mijn vrienden wist dat ik in opname was, tot de lessen begonnen en ik afwezig was. De vrienden die me stuurden ‘waar zijt ge?’ heb ik dan eerlijk geantwoord.

In opname begon het idee voor een zelfmoordpoging te rijpen. Ik schreef een brief, had een datum vastgelegd en wist hoe, waar en wanneer. Alles lag vast en ik zei niets tegen de begeleiding. Het stemmetje, dat het niet wil, was op het laatste moment toch sterker. De dag van mijn ontslag, ben ik hervallen.

Dan kreeg ik eetbuien met overgeven en ging ik helemaal onderuit. Ik weende een week lang en wilde al mijn antidepressiva tegelijk nemen. Iemand van het studentengezondheidscentrum volgde mijn gewicht op en heeft toen mijn pillen bijgehouden. Dat heeft me toen geholpen.

Nu heb ik meer dingen te doen en zit ik minder vaak alleen op kot. Het blijft natuurlijk moeilijk, maar voor het eerst in jaren is de toekomst geen groot zwart gat. Nu heb ik wel een perspectief: ik zie mezelf afstuderen en gaan werken. Het is niet met de connotatie ‘dan ga ik kei gelukkig zijn’, maar ik zie het mij nu wel doen.

Zelf hulp nodig?

Bel 106 of surf naar tele-onthaal.be.
Bel 1813 of surf naar zelfmoord1813.be.

Het studentengezondheidscentrum van de KU Leuven kan je bereiken op 016/32.44.20 tijdens de werkuren.