'Ik hoop dat iemand na het lezen zegt: ik zoek een psycholoog'

Nora: 'Vorig jaar was ik met vrienden van Veto op de Oude Markt. Er was een meisje met een kort kleedje en hoge hakken dat voorbijliep. Een vriend uit ons gezelschap begon naar haar te blaffen. Ik stond daar echt van 'wtf?' Hij zei dan iets van: 'Ge vraagt er toch gewoon om als je er zo bij loopt?' Niemand reageerde.'

'Toen besefte ik dat ik het enige meisje aan tafel was. Ik besefte dus blijkbaar als enige hoe dat voelt. Dat is geen kwestie van onveiligheid maar een kwestie van mensen denigreren op straat. Nadat ik er iets van gezegd had stemde de rest wel in dat dat erover ging, maar het choqueerde mij dat ze er niets uit zichzelf van hadden gezegd.'

Je lichaam beschermt je niet tegen alles

Anoniem: 'Ik hoop dat iemand na het lezen zegt: ik zoek een psycholoog. Ik was daar cynisch over, maar ik zou niet weten waar ik anders zou staan. Mensen bedoelen het goed, maar weten niet hoe te reageren. Professionele hulp is essentieel.'

'Als je opgroeit is de grens van ‘je menszijn’ je eigen lichaam. Dan merk je dat dat niet waar is. Je lichaam beschermt je niet tegen alles. Er zijn sterkere mensen en soms kan je je niet verdedigen.''Had iemand mij in die periode een messteek gegeven, ik had het niet erg gevonden. Ik dacht: doe maar met mij wat je wilt. Je staat in de douche en het lijkt alsof jij dat niet bent. Het heeft lang geduurd om de verbinding tussen mijn geest en lichaam terug te vinden.'

'Deze uitspraak hielp me enorm. 'Iedere dag dat je wakker wordt, is dat het eerste waar je aan denkt. Maar er komt een dag waarop het het tweede zal zijn.' Ik dacht: dit hoeft niet meer, ik hoef niet op te staan. Ik begrijp niet hoe mensen het doen. Maar op een dag kregen we thuis toevallig een kitten, die al snel ziek bleek te zijn. Ik werd wakker en dacht: ze leeft toch nog? Ze heeft eten nodig! Dus ik rende naar beneden.'

'Daarna kwam het trauma als een schok terug, maar ik dacht: vandaag heeft het niet héél mijn dag gevuld. Wacht tot dat moment komt. Misschien komt dat pas na weken, maanden of langer. Maar het komt wel. Je moet je daaraan vastklampen.'

'Moeilijk was dat ik de dader kende. Ik denk dat hij niet verwacht had dat hij zoiets kon doen. Eerst zei hij: ik ben niet iemand die iemand van zijn fiets sleurt in het donker en achter een vuilbak laat liggen. Dan zei ik nee, maar verkrachting betekent méér dan die mensen! Daarna heeft hij toegegeven dat hij mij verkracht had. Erkenning is een sleutelwoord, denk ik, maar niet aan veel mensen gegund. Ik geloof dat het minder erg is om te ontdekken dat je een slachtoffer kan zijn, dan dat je een dader kunt zijn. En dat houdt me recht.'

'Ik dacht dat ik nooit meer verliefd zou worden. Na jaren ontmoette ik mijn vriend. Ik heb het hem verteld en ik ben blij dat ik nu mezelf kan zijn. Hoewel het nog vaak moeilijk is, beheerst het mijn leven niet meer. We moéten zeggen dat je het kan verwerken. We moéten zeggen dat er mensen zijn die het hebben meegemaakt en gelukkig zijn nu.'

Als jongen

Anoniem: 'Als jongen is het echt moeilijk om aan te geven dat je iets niet wil. Het is zelfs moeilijk om bij jezelf te erkennen. Als er een meisje avances maakt tijdens het uitgaan, en ik ga daar niet op in, zullen mijn vrienden altijd roepen dat ik er gewoon van moet genieten.'
'En wat extra moeilijk is, is dat uw lichaam soms anders reageert dan hoe je je voelt. Vanaf dat iets verder gaat dan kussen, heeft dat voor mij meer waarde of betekenis. Als ik seks heb met een meisje waarvoor ik niet echt gevoelens heb of geen echte klik, dan wringt dat bij mij. Maar dat wil niet zeggen dat uw lichaam de aanrakingen niet waardeert. Ik heb dan soms wel een boner, en dan is het nog moeilijker om te tonen dat je eigenlijk niet verder wil gaan.'