'Ik fungeer als brug tussen de vrijwilligers en LGBTQ+-jongeren'

Elena is een gedreven vrijwilliger bij Refuge in Brussel. Dat is een organisatie die noodopvang voorziet voor jongeren tussen de 18 en 25 jaar die niet meer thuis terecht kunnen omwille van hun genderidentiteit of seksualiteit. Ze zijn één van de slechts drie opvanghuizen voor lgbtqia+-jongeren in België, maar moeten het doen met beperkte middelen. Vrijwilligers zoals Elena zijn er dus onmisbaar.

Laten we beginnen bij het begin. Wat doe je als vrijwilliger precies bij Refuge Opvanghuis?
Elena: (Lacht) 'Ik doe eigenlijk heel veel. Mijn eerste rol is om samenkomsten of permanenties te organiseren. Elke donderdag komen we met vrijwilligers en jongeren samen bij Refuge. We voorzien dan voedsel- en hulppakketten. Daarna koken we samen en zorg ik ook voor een activiteit, zoals gezelschapsspelletjes of een filmavond.'

'Maar ik fungeer ook als brug tussen de vrijwilligers en de jongeren. Daarboven ben ik ook PR-verantwoordelijke geworden, omdat ik naast één andere collega de enige Nederlandstalige ben.'

Wat is een van je warmste herinneringen aan die bijeenkomsten?

'Wat mij het meeste raakt, is om te zien hoe de jongeren evolueren terwijl ze bij ons zijn. Als ze toekomen bij Refuge hebben ze net iets extreem traumatiserend meegemaakt. Ze sluiten zichzelf dan af van alles en iedereen. Wij geven hen alle tijd en ruimte om zelf te kiezen of ze er meer bij betrokken willen worden.

'Na een tijdje beginnen de jongeren dan mee te koken of te babbelen en vrienden te maken. Ik vind het zalig om te zien hoe ze dan opeens binnenkomen met een croptop of eyeliner aan. Het is altijd heel fijn om te zien hoe ze openbloeien en zichzelf durven zijn.'

'Iets wat ik nooit zal vergeten en wat mij heel veel geleerd heeft, is het verhaal van een jonge kunstenaar. We praatten regelmatig over zijn kunst en alledaagse dingen. Niet echt over zijn verleden, daar vraag ik nooit naar. Op een gegeven moment vertelde hij mij plots: "Ik wil dat je weet dat je mij echt gered hebt van een depressie". Ik was eerst verbaasd: ik had niets speciaals gedaan. Daaruit heb ik geleerd dat je een immens verschil kan maken door al gewoon te vragen naar iemand zijn dag en te luisteren.'

Heel mooie momenten, maar tegelijk ook heftige dingen om mee te maken. Is het voor jou soms moeilijk om alles los te laten als je daarna terug naar huis gaat?

'Dat is heel moeilijk, maar je leert het wel met de tijd. Waar ik het ook heel lastig mee heb, is dat er veel meer aanvragen zijn dan plaatsen voor onderdak. We kunnen die mensen dan wel vaak helpen met psychologische of juridische hulp. En ik trek mij dan op aan de gedachte dat we sowieso een positief verschil kunnen maken.'

Hoe combineer je dit engagement met je studies?
'(Lacht) Niet. Ik ben erin gerold op een moment dat ik opeens veel vrije tijd had. Ik heb toen echt veel tijd gestoken in Refuge en daarom ook veel verantwoordelijkheid gekregen. Met mijn studies erbij wordt het wel zwaar.'

Je studeert rechten. Zou je hier later ook graag verder in gaan?
'Nee, hoewel advocaten voor al deze individuele zaken ook heel erg nodig zijn. Ik wil zelf graag iets doen in het domein van mensenrechten, maar op een breder vlak. Ik wil dictators afzetten.' (lacht)