Groot 'Wegens uitzonderlijke omstandigheden moet ons kopstuk afzeggen'-debat

Maar last-minute afzeggen voor het debat, dat nu voor de vierde keer wordt georganiseerd, kan als traditie worden beschouwd. Bij Groen nam Kristof Calvo het tweemaal op rij over van partijvoorzitter Meyrem Almaci. Toen N-VA’er Theo Francken vorig jaar plots afzegde, viel Peter De Roover in – de naam die op de affiche van deze editie prijkt. Toch neemt de chaise musicale tussen kopstukken en nobele onbekenden dit jaar buitengewone proporties aan. Want, oh ironie, De Roover stuurt nu zelf zijn kat in de vorm van Lorin Parys. Minister van Justitie Geens (CD&V) wordt vervangen door Peter van Rompuy (Welke was dat nu weer? Zoon van of neef van?).

Maar Peter Mertens wint de prijs voor ongeloofwaardigheid. PVDA was op de drie afgelopen edities niet welkom. Dit viel niet in goede aarde bij haar aanhang, die erom bekend staat de facebookpagina’s van Leuvense debatten af te schuimen en de afwezigheid van de communisten in vraag te stellen. Maar nu de uitersten van het politieke spectrum wel worden uitgenodigd, laat ook Mertens afweten en stuurt de niet-verkozen Line De Witte. Toeval dat alle vervangers willen opkomen in de Leuvense gemeenteraadsverkiezingen?

De andere ‘kopstukken’ zijn die titel niet waard. Open VLD stuurt met Lode Vereeck doodleuk een oud-LDD’er. Groen kiest voor Elisabeth Meuleman, een naam die in menig studentenoor geen belletje doet rinkelen. Bruno Tobback is de kers op de taart. Hé, sp.a, 2014 heeft gebeld, zelfs zij willen hun kopstuk niet terug. Men zou zich bijna afvragen waarom jongeren zich gepasseerd voelen door de politiek. Enkel Vlaams Belang levert een degelijk kopstuk en toont met haar voorzitter Tom Van Grieken wel waarde te hechten aan de studentenstem.

Moderator Johny Vansevenant, Wetstraatjournalist voor de VRT, begint het debat met het hot topic van de extra mandaten. Actueel, dat zeker, maar als je publiek later buitengaat met de woorden 'wat betekent intercommunale eigenlijk?', dan weet je dat je geen rekening hebt gehouden met het studentenpubliek. Hoe pertinent ook, het onderwerp is te technisch.

Bovendien clichés troef: alle partijen beweren gedegouteerd te zijn door de onthullingen van afgelopen weken. Ook zouden ze in het verleden allemaal al hun steentje hebben bijgedragen om een einde te stellen aan de graaicultuur in de politiek. Gelukkig zijn PVDA en Vlaams Belang er nog. De Witte werpt op dat debatpraatjes makkelijk zijn, maar dat de Leuvense gemeenteraad (papa Tobback incluis) furieus was bij de vraag om meer transparantie. Van Grieken pareert de uitspraak van Lorin Parys dat de afgelopen weken schandelijk waren voor de politiek door te stellen dat deze uitkomst juist een goede zaak is voor de democratie.

Het onderwerp 'wendbaar en werkbaar werk' is in lijn van de verwachtingen. CD&V wil de gezinnen steunen, de liberalen willen de langdurig zieken terug aan het werk en N-VA is voor een hoge flexibilisering omdat ze uitgaat van een vertrouwensrelatie tussen werknemer en werkgever.

Aan de linkerzijde komt kritiek door de nadruk op wendbaar in plaats van werkbaar werk. De Witte meent dat de interim-contracten en overdreven flexibilisering ervoor zullen zorgen dat arbeiders heel de zomer zullen moeten werken en enkel in de winter vrijaf krijgen. Lode Vereeck beticht haar van leugens: 'Dit is hier geen stand-up comedy.'

Ook Peter van Rompuy, voor de rest weinig verfrissend, scoort met een oneliner. Op het communistische voorstel om naar een 30-urenweek te gaan, suggereert hij de opvolger van Mertens’ boek ‘Graailand’: La La land. Hoongelach, gejoel, geklap.

Het laatste thema is de onderwijshervorming (of, zoals Meuleman het noemt: non-hervorming). Als onderwijsspecialiste van Groen geeft ze helder de partijstandpunten weer en hoe volgens haar alle gekende pijnpunten volledig werden genegeerd in Crevits’ vernieuwing. Inhoudelijk sterk, maar Meuleman is gewoon niet gemaakt voor vurige debatten.

Van Grieken maakt veel goed: de achterstand van jongeren met een migratieachtergrond in het onderwijs ('allochtonen') zou te wijten zijn aan hun niet-geëngageerde ouders. Segregatie wordt gesuggereerd ('diversiteit is geen meerwaarde voor het onderwijs!'). Voor dit soort opzwepende praat betalen we graag drie euro.