interview> Een getuigenis over psychische gezondheid bij studenten
'Gereedschap voor emoties' - Robin vertelt zijn verhaal
Robin is een pseudoniem. Hij getuigt in het kader van de reeks 'de (on)macht van onze gedachten' over psychische gezondheid bij studenten.
Mijn ouders waren gericht op hun carrière en emoties werden thuis doodgezwegen. Zo leerde ik als kind niet over mijn gevoelens praten of leeftijdsgenoten in vertrouwen nemen.
In mijn puberteit gebeurden er, zoals bij iedereen, dingen waar je ongelukkig van wordt. Ik had angst voor bepaalde leerkrachten en mijn ouders zijn in die periode gescheiden. Toch voelde ik mij tegen het einde van het middelbaar goed in mijn vel: ik speelde in een bandje en had fijne vrienden. Plotseling werd dat allemaal afgebroken en moest ik van nul herbeginnen in een compleet andere setting: de universiteit. Daar had ik het heel moeilijk mee.
Ik wilde het goede gevoel van in het middelbaar herstellen in Leuven en een nieuwe vriendengroep opbouwen. Dat lukte met wisselend succes, en dat zorgde voor veel stress.
De vriendengroep die ik toch had opgebouwd, viel in mijn derde jaar uiteen. Het scenario dat ik op het einde van het secundair meemaakte, herhaalde zich precies. Dat was een heel zware klap. Die ervaringen hadden echter niet tot een depressie hoeven te leiden als ik de vaardigheden had gehad die ik nu heb: om erover te praten. Het was een sneeuwbaleffect.
Ik sliep slecht en had geen fut meer om buiten te komen. Ik dacht: ‘Waarom doe ik eigenlijk nog moeite als het toch iedere keer mislukt?’ Soms was ik te moe om gewoon naar de les te gaan. Dat maakt dat je vaker op je kot zit en omdat je vaker op je kot zit, word je vaker geconfronteerd met het feit dat het niet goed gaat. Dat is een vicieuze cirkel die je alsmaar dieper sleurt.
Ik vluchtte in series, games en muziek. Allemaal dingen die je op jezelf beleeft, op je eigen eilandje. Ik duwde mijn gevoelens ook weg met alcohol, wat natuurlijk de slechtst mogelijke manier is om ermee om te gaan.
Het moeilijkste was voor mij om op zo’n moment te snappen wat er gebeurde. Ik probeerde het rationeel op te lossen door mijn problemen neer te schrijven en te analyseren. Waarna je dus vaststelt dat tweehonderd pagina’s volschrijven per semester toch niet zoveel uithaalt. (lacht)
Sinds twee en een half jaar ga ik naar een psycholoog en gebruik ik mindfulness. Eens je echt in een depressie zit, geraak je er met vrienden alleen niet uit. Door de energie die ik stak in beter worden, maakten mijn cijfers een vrije val. Mijn studies heb ik niet kunnen voltooien.
Nu gaat het beter en werk ik halftijds. Mijn medicatie heeft daar ook wel mee te maken. Maar het belangrijkste is dat ik mij stapsgewijs leer uit te drukken. Als je het kunt uitdrukken, dan kun je het laten bovenkomen en dan kan het ook weg. Als je het binnenin houdt, dan blijft het groeien.
Zelf hulp nodig?
Bel 106 of surf naar tele-onthaal.be.
Bel 1813 of surf naar zelfmoord1813.be.
Het studentengezondheidscentrum van de KU Leuven kan je bereiken op 016/32.44.20 tijdens de werkuren.
