GASTCOLUMN VETO 50
'Gazetje spelen? Wij waren gazetje'
Als ik een leerschool had in de journalistiek, is het Veto geweest, zegt oud-Vetoraan Michiel Leen over zijn tijd bij Veto.
Gazetje spelen? 'Dat is hier voor echt,' was mijn eerste indruk toen ik in 2008 aanschoof voor mijn eerste Veto-redactievergadering. Veto mag dan wel een studentenblad zijn, aan de werking was niets studentikoos (of het moesten de pinten achteraf in de Libertad zijn).
Wij speelden niet van gazetje, wij wàren gazetje, met alles wat erbij hoort: deadlines, discussies met eindredacteurs, vechten voor je idee ('Moeten wij dat wel doen?'), leren schrijven met een kater, het heerlijke gevoel om een stuk àf te hebben, egospelletjes en de uit noodzaak geboren solidariteit om ondanks alles, koste wat kost, de krant op tijd 'neer te leggen.'
Het heeft gewerkt, want overal in ons medialandschap vind je de verschillende generaties oud-Vetoranen terug. Sommigen van hen zijn tot op vandaag dierbare collega’s. Als ik een leerschool heb gehad in de journalistiek, is het Veto geweest. Ik denk er nog vaak, met vertedering en genegenheid, aan terug. Op naar de volgende 50 jaar!
Michiel Leen werkte mee aan jaargangen 35 (2008-2009) en 36 (2009-2010) als medewerker cultuur bij Veto.
