'Eten als verdovend middel' - Leen vertelt haar verhaal

In het zesde leerjaar werd ik hard gepest en mijn ouders zijn gescheiden. Dat draag ik mee, maar eigenlijk is de kern van mijn probleem een laag zelfbeeld. Naar mijn eigen maatstaven kon ik nooit iets goed doen. Ik kraakte mezelf altijd af.

In het middelbaar kreeg ik depressies en thuis praatte ik helemaal niet meer. Toen ik op kot ging, betekende dat dus een soort vrijheid. Maar het is vanaf dan ook mis beginnen lopen. Ik begon te drinken en had veel negatieve seksuele contacten. Puur omdat ik zo slecht in mijn vel zat. Controle krijgen over mijn eten werd dan een laatste redmiddel.

Na een stressvolle periode zat ik alleen op kot en hongerde mezelf uit. Mijn enige steun waren illegale sites voor en door mensen met anorexia.

Achteraf begrijp ik dat ik symptomen gebruikte om te communiceren over mijn problemen. Door bijvoorbeeld fel af te vallen, zien mensen dat het niet goed met je gaat. Dat had ik echt nodig, omdat ik dat gewoon niet kon vertellen. Om diezelfde reden deed ik ook aan zelfverwonding.

Na een maand uithongering heb ik mijn eerste eetbui gehad. Toen is mijn anorexia overgeslagen naar boulimie. Ik gebruikte eten als verdovend middel. Door op korte tijd zoveel te eten dat je ziek wordt, voel je eigenlijk niets. Zo moest ik niet omgaan met heftige emoties.

Je haalt dus eigenlijk een voordeel uit die eetbuien. Toch weet je ergens dat je niet goed bezig bent en dat je hulp nodig hebt. Maar als je heel diep in je probleem zit, luister je naar het duiveltje op je schouder: ‘Echt niet vertellen, want dan moet je stoppen met die eetbuien en dat wil je niet.’ Het is heel dubbel.

Ik heb dan toch de moed gehad om het tegen een vriend te zeggen en samen met hem heb ik de eerste stap naar een psycholoog gezet. Eerst was dat zeer zwaar. Door te stoppen met niet eten of te veel eten, komt alles wat je probeert weg te drukken naar boven. In die periode heb ik naar de zelfmoordlijn gebeld, omdat het toen echt niet veel scheelde. Ik speelde toen letterlijk met mijn leven.

Toen een nicht van mij zelfmoord pleegde, zag ik wat dat met de familie heeft gedaan. Daardoor besloot ik dat nooit iemand te willen aandoen.

Pas na anderhalf jaar bij een psycholoog ben ik opgenomen en wilde ik écht geholpen worden. Uit mijn opname heb ik veel geleerd over mijn perfectionisme, mijn zelfbeeld en hoe ik afzak naar eetbuien en zelfverwonding.

Op dit moment is mijn eetpatroon weer niet goed. Zeker in periodes dat het slecht met je gaat, moet je heel alert blijven dat je niet terugvalt. Mijn vriend let nu op wat ik eet en dat is heel belangrijk. Ik denk dat ik nooit meer zo diep kan zitten als vroeger.

Zelf hulp nodig?

Bel 106 of surf naar tele-onthaal.be.
Bel 1813 of surf naar zelfmoord1813.be.

Het studentengezondheidscentrum van de KU Leuven kan je bereiken op 016/32.44.20 tijdens de werkuren.