'Als je niets doet dan blijft het bij dromen'

Ria vraagt om ons te ontmoeten in café De Beiaard op het Ladeuzeplein: haar vaste stek om lessen voor te bereiden. Ze voelt zich duidelijk thuis in haar stad Leuven. Dertig jaar na haar afstuderen als arts, begon ze er opnieuw als student aan de KU Leuven.

Wie bent u en wat is uw verhaal?
'Ik ben Ria Van den Broeck. In 1978 begon ik aan mijn studie geneeskunde, hier in Leuven. Ik ben na zeven jaar afgestudeerd als arts en dan heb ik nog een jaar arbeidsgeneeskunde bijgedaan. Toen ben ik beginnen werken.'

'Ik heb bijna 15 jaar in de farma-industrie gewerkt. Nu, dat is een ongelooflijk leuke job, maar moeilijk combineerbaar met kinderen: het zijn lange avonden en veel weekendwerk. Wanneer mijn kinderen er waren, ben ik schoolarts geworden.'

'Ik heb toen ook getwijfeld tussen geschiedenis en geneeskunde. Ik heb altijd gezegd: als ik in mijn eerste jaar er niet door ben, ga ik geschiedenis doen. Ik was niet van plan te bissen. Maar kijk, ik ben in tweede zit geslaagd, dus het heeft moeten zijn.'

Wanneer en waarom hebt u besloten opnieuw te gaan studeren?
'Op een bepaald moment zijn de kinderen ouder en denk je: "Wat nu?" Drie jaar geleden begon ik dan ook aan een gidsenopleiding hier in Leuven. Die opleiding is niet makkelijk en duurt drie jaar. Je leert veel over de geschiedenis van de stad. Dat was eigenlijk direct een coup de foudre.'

'Na het eerste jaar besloten twee vriendinnen en ik dat we dieper wilden ingaan op wat we leerden. We hebben heel impulsief beslist - we waren toen op restaurant - om ons in te schrijven als creditstudent geschiedenis aan de KU Leuven. We zijn er gewoon voor gegaan, en kijk, nu zit ik in mijn derde jaar.'

'Ik doe mee aan de examens en heb op die manier al 30 studiepunten verzameld. Ik doe twee vakken per semester, eentje van geschiedenis en een tweede vak vanuit de opleiding kunstgeschiedenis. Ik dacht: ik moet het nu doen, want als je niets doet dan blijft het bij dromen. Ik denk er zelfs aan een verkorte bachelor in de geschiedenis te doen.'

Herkent u zichzelf in de studenten op de universiteit?
'Het is heel grappig. In het begin word je een beetje vreemd bekeken, zeker als je daar met drie zit. Maar je merkt dat je één van hen wordt als je elke week naar de les komt. Ik word wel regelmatig aangesproken omdat ze denken dat ik een professor ben.'

'Er is echt een soort samenhorigheid; ze vragen na een examen ook hoe het ging. Heel de jeugd is zo ongelooflijk vriendelijk tegen ons, wat super is. Misschien omdat we een beetje oma-allures beginnen te krijgen.'

Is het student zijn anders dan vroeger?
'Zeker, allereerst mijn studentenkaart. Ik heb daar gisteren de hele dag naar gezocht, ik wist dat ik hem ergens had liggen. Die ging dus heel onze studententijd mee, en was niet eens geplastificeerd. Ik was ook lid van Medica, de studentenkring van geneeskunde. Ik was een echte student, wij zijn ook jong geweest hé.'

'Het studeren zelf is wel helemaal anders. Vroeger hadden wij onze cursus en dat was het. Bovendien ook enkel examens in juni, dus tot februari deed je wat je wou. Daarna begon je met blokken. Maar als je je cursus kende, dan kon je het examen. Nu zijn er powerpoints, extra literatuur en noem maar op. Soms zie ik door het bos de bomen niet meer. Het is moeilijker dan vroeger.'

Hebt u nog een laatste leuke anekdote?
'Wanneer ik mij opnieuw inschreef, moest ik een hele vragenlijst invullen zoals iedereen. Met de vraag wat het beroep van mijn ouders is moest ik wel lachen. Ik heb maar iets verzonnen.'

'Oh ja, ik wil ook nog toevoegen dat iedereen welkom is voor een gidsbeurt in Leuven. Hoe kan het nu dat je student bent voor vijf jaar in deze stad en niet weet wat de geschiedenis achter de Grote Markt is? Een beetje reclame maken mag hé.'