Cultuur Recensie
From Russia with theatre
Spel, concept en tekst:
In 'Den beer heeft mij gezien' (ARSENAAL/LAZARUS) baseren Sien Eggers, Sofie Palmers en Jessa Wildemeersch zich op Tsjechovs 'Drie Zusters', maar het aangekondigde Rusland ontdekken we minder.
Den beer heeft mij gezien begint direct in het midden van het verhaal. Jessa, Sien en Sofie komen helemaal uitgeput hun Airbnb in Sint-Petersburg binnen. In die beginscène van vijf minuten zit meteen alle noodzakelijke informatie vervat, zonder een verteller of overduidelijke hints. De personages kondigen zichzelf op subtiele wijze aan: Jessa heeft de hele planning ineengestoken en wil nog snel een dagevaluatie doen. Sien is de levensgenieter, heeft geen enkele mail van Jessa gelezen en wil een terrasje doen. Sofie heeft geen zin in uitgewerkte planningen, maar wil de ziel van de Rus ontdekken.
Het appartement waar ze in aankomen bestaat uit grote lichte gordijnen met tafeltjes, bedden en stoelen. Al snel wordt duidelijk dat deze Airbnb in Sint-Petersburg het huis symboliseert waar in Tsjechovs originele voorstelling Drie Zusters de hoofdpersonages de hele voorstelling vast zitten. In dat huis verlangen ze voortdurend naar Moskou, maar ze geraken er nooit. Wat dan ook de inspiratie vormde voor de drie actrices: wat als de drie zussen wél naar Moskou gingen? En voor dat concept bezochten de drie actrices ook zelf Rusland.
De vierde muur
Soms in een discussie of een gesprek voel je de nood om even aan een persoon buiten het gezelschap je gedachten kwijt te kunnen. Jessa, Sofie en Sien hebben het voortdurend en die vierde bondgenoot vinden ze verrassend genoeg in het publiek. Ze rechtvaardigen zich tegenover de toeschouwer, maken een stiekem mopje tegen jou en zonder je het doorhebt word je in de voorstelling gezogen.
Ook uniek aan het stuk is de mooie wisselwerking tussen video en podium. Strelend voor het oog was het wanneer de actrices in een in Rusland opgenomen video een voor een uit beeld stapten terwijl net dan de actrices ‘uit het beeld’ leken te komen.
Het is moeilijk om uit te maken of de actrices een personage spelen, of gewoon zichzelf
Voor de drie naar Moskou gaan moeten we wachten tot het einde van het stuk. De drie actrices hebben – net als in het echt overigens – een beurs gekregen in Sint-Petersburg om te werken aan hun ‘Wat als’-concept. En dan slaat de twijfel toe: wat komen ze hier echt doen? Gaat het hen wel lukken? Een voor een wordt het de actrices te veel en laten ze in de ziel van hun personage kijken. En daar zie je wat deze actrices in hun mars hebben, welk acteertalent in dit trio verzameld is.
Personages of personen?
Gezien Sien, Jessa en Sofie elkaar aanspreken met hun echte namen, is het moeilijk om uit te maken of ze nu een personage spelen, of gewoon zichzelf. Sofie speelt (of is) iemand die vooral op zoek is naar waarheden en diepgaande inzichten, maar ‘er is zoveel buitenkant waar je eerst door moet.’ Ze is de buitenkant beu, twijfelt over haar kunstenaarsbestaan en stort helemaal in. Ze speelt zo overtuigend dat het lijkt alsof niet het personage ‘Sofie’ aan het woord is, maar Sofie Palmers zelf.
Uiteindelijk brengen ze vooral het verhaal van drie mensen met een ambitieus project waar ze zich in verliezen
Jessa heeft schrik om te eindigen zoals de drie zussen, verlamd door gedachten. Ze gunt zichzelf geen rust in Moskou, sleurt de andere twee naar vier uur durende opvoeringen van Drie Zusters en staat ’s ochtends vroeg op om op een pleintje op een man te wachten. Ze is de laatste om te crashen.
Alleen stelt Sien Eggers op dat vlak een beetje teleur: waar Jessa Wildemeersch en Sofie Palmers op een erg herkenbare manier verbeelden hoe hun personage slachtoffer wordt van hun hoge verwachtingen, lijkt Sien wat te blijven steken in haar rol van hofnar. Ze schudt het ene mopje na het andere uit de mouw als ware ze een Philippe Geubbels en hoewel ze dat voortreffelijk doet, zou je misschien meer verwachten van de naam die op haar eentje een groot deel van de zaal vulde.
Het Rusland van vandaag was aanwezig in de kleine dingen, maar meer dan een oppervlakkige blik erop kregen we niet echt. Misschien was dat dan ook weer het punt: het lukt Jessa, Sofie en Sien in Sint-Petersburg maar niet om die ‘Russische ziel’ te ontdekken. Ze merken gaandeweg dat ze vooral op zoek zijn naar zichzelf; uiteindelijk brengen ze vooral het verhaal van drie mensen met een ambitieus project waar ze zich in verliezen. Het stuk werpt een blik op hun eigen ziel en niet de Russische, maar daar kunnen we ook mee leven.
