'Wenen, wenen, geeft ze een koekske'

Iedereen is beter dan u en u weent uzelf bij wijze van spreken in slaap. Wat een lariekoek.

Eenverantwoordelijkheid, dat is een kwaad. Alleszins, als je velestudenten moet geloven. Dat is iets waar je onder lijdt, en iets watje beter kwijt dan rijk bent. Een log gewicht, laat ons zeggen. Weleigenaardig dat 'verantwoordelijk' dan toch een compliment is,niet? Als we verantwoordelijk genoemd worden, dan klinkt dat ons welgoed in de oren, hoewel er waarschijnlijk niet veel zijn die zichzelfmet zo’n woord durven bestempelen. Is dat omdat het jonge volkgewoon niet verantwoordelijk is, of omdat ze het uit angst voorijdelheid niet over hun lippen krijgen? Een cocktail van de twee,misschien? Iets helemaal anders?

Ikdenk dat het antwoord uit een breder kader komt. Het is volgens mijeen tijdloos gegeven dat wanneer een jonge generatie ouder wordt, zeeen hele hoop pleziertjes moet laten varen. En vergis u niet, bestemedestudent, u wordt wel degelijk ouder. Ik ben zelf binnen enkelemaanden twintig, en dat is ergens wel ontnuchterend, al is eraannemelijk een boven-twintiger die ergens chauvinistisch lacht overwat die snotaap nu predikt. De vraag die we ons vaak stellen als weaan een nieuwe leeftijdsmijlpaal staan, is: heb ik al wel genoeggedaan, om zo oud te zijn? Beantwoord ik wel aan de criteria van een18-, 20-, of welke-leeftijd-dan-ook-jarige? Hoe kan het dat ik al zooud ben, als ik me helemaal nog niet zo oud voel? Vadertje tijd heeftaan die zorgen echter weinig boodschap, dus die leeftijd bereikt usowieso, ook al past u niet in het beeld dat u ervan hebt.

Alleszins, de periode na het middelbaar is nu eenmaal wanneer de meeste mensen een groot deel van hun kinderlijke zorgeloosheid inruilen voor wat het leven als jongvolwassene te bieden heeft. Niet alleen kruipen er griezels als verantwoordelijkheid en verplichting van onder het bed, ook beginnen de belangrijke dingen nu op het eigen hoofd te vallen, in plaats van dat van de ouders. In plaats van verantwoording af te leggen aan mama en papa, moet dat nu aan de wereld rondom. Die is groter, en onbekender. U wordt uit het nest gesmeten.

Wat dat onder andere teweegbrengt, is een denkstroming waar ik nu eens een grondige hekel aan heb. Ik noem het een soort adolescente melancholie, en een verwerpen van zelfrespect. Veel humor van studenten en jongvolwassenen, zeker op het internet, bestaat eruit te lachen met hoe depressief, onzeker en zwakjes we wel niet zijn, omdat dat zogezegd herkenbaar is. Wat zelfspot moet voorstellen, komt bij mij eerder aan als een massaal geval van oplichterssyndroom. Als u nu de tijd en moeite die u spendeert aan het ontsnappen aan uw volwassenheid, zou spenderen aan het omarmen ervan en het aanpakken van al die nieuwe verantwoordelijkheden, zou dat niet iets zijn? Al bent u misschien niet onmiddellijk een lifestyle-goeroe, toch staat u dan wel in een gevecht waaruit u alles kan winnen. Dan wordt triest trots, en klein groot.

Beste medestudent, u kan het wel aan, u bent niet mentaal te zwak, uw wangen zijn droog en dat koekske heeft u niet nodig.

De Splinter bevat de mening van de auteur. Ze bevat niet de mening van de redactie.