Weg met de comfort zone

“Ontdek jezelf, begin bij de wereld” leest de slogan van deze universiteit. Mooie marketing, dat zeker. Maar het wordt ook effectief aangemoedigd door een aantal opleidingen. Toch blijven vele studenten te lang in hun comfort zone.

“Er zijn mensen in mijn klas die niet meer op Skype of WhatsApp kunnen,” vertelt Charlotte Marie Dooms, een student die een deel van haar master in Caïro aflegt (zie Egypte dossier p. 6-7). Een zin die inslaat als een bom. Hoe absurd is het dat mensen zo een censuur moeten meemaken en wie is er in godsnaam zo zot om er naartoe te gaan?

“Allemaal om zeep die landen,” was er vorige donderdag te horen op café. De persoon in kwestie was nog nooit in Egypte geweest. In feite had hij nog nooit buiten Europa gereisd.

Het verdict van analyst Koert Debeuf klinkt merkbaar anders (zie p. 7): “In die tachtig jaar kende Frankrijk veertien grondwetten en vele dodelijke revoluties. Als we dus kijken naar onze eigen geschiedenis, dan is het echt fout om de Arabische wereld na een paar jaar af te schrijven en te zeggen dat het daar toch niet gaat lukken.” Een veel fundamentelere analyse, me dunkt. Ik zeg fundamenteler, want Debeuf woont effectief in Egypte.

Punt is niet dat je alleen kan oordelen over complexe zaken als je er woont, maar wel dat bekrompen houdingen niet tot het verleden behoren. Het is niet omdat u achter uw computerscherm wat artikels leest en op café om de hoek van waar u woont instemming krijgt van de maten, dat u een goede inschatting maakt van andere culturen.

In onze Navraag stelt premier Charles Michel dat populistische partijen al vijftien jaar aan populariteit winnen. Samenhangend daarmee is er bij velen gewoon minder interesse in die andere culturen. Niet dat we minder reizen, maar het reizen verengt zich tot op het punt dat het meer een reflectie is van je eigen cultuur dan iets anders. U kent het wel, twee weken naar Marokko reizen, je hotel niet buitenkomen, totaal gefocust op die tan die je terug thuis kan showen aan de rest. Reizen van een op-maat-gemaakt buffetkaliber. Hoe jammer.

Ironisch dat in deze geglobaliseerde en in vele gevallen geliberaliseerde wereld, mensen zo hard hunkeren naar oogkleppen. Of het nu gaat om onbegrip over cultuur (zie artikel over financieringsmoeilijkheden bij STUK) of liever op politieke correctheid te berusten dan eens serieus over iets te discussiëren, onze comfort zone is heilig geworden.

Weinig helpt zo goed tegen oogkleppen als jezelf totaal buiten je comfort zone plaatsen. Dat je het hier uiteindelijk toch beter vindt, is zeer goed denkbaar. Om het met Charlotte Marie Dooms te zeggen: “Ik ben ook blij dat ik bijna naar huis ga, omdat ik nu extra apprecieer wat ik mis in België.” Klopt als een bus, me dunkt.