Wanneer de bomen het bos opslokken

Jammer genoeg kan niet elke student rekenen op professionele hulp. Wachtlijsten zijn soms ellenlang en financiële tegemoetkomingen blijven in de praktijk eerder beperkt. Dergelijke hindernissen kunnen ervoor zorgen dat het lang duurt voor iemand gepaste zorg krijgt.

Het uitgangspunt blijft dus om met naasten over je problemen te praten. Je vertrouwenskring speelt immers een belangrijke rol in de opvolging van mentale kwetsbaarheden. Zelf heb ik gemerkt dat steun van vrienden en familie cruciaal is, net omdat het zo lang wachten is op professionele begeleiding.

Er zijn verschillende manieren om steun te bieden aan iemand met een psychische kwetsbaarheid. Af en toe polsen bij je vrienden en hen laten weten dat je aan hen denkt, kan al helpen. Tijdens moeilijke periodes heb ik meer aan vrienden die écht naar mij luisteren dan aan vrienden die ongevraagd advies geven. Soms heb ik enkel nood aan een knuffel, soms zoeken we samen naar een oplossing.

Ik ben enorm dankbaar voor de vrienden die vragen hoe mijn dag is geweest, me uitnodigen voor een spontane wandeling of me helpen met boodschappen wanneer het voor de zoveelste keer niet lukt om uit bed te raken. Dankzij hen voel ik me minder alleen en hoef ik niet steeds zelf om hulp te vragen. Dat verlaagt voor mij de drempel om aan te geven waar ik op dat moment mee worstel. 

Laat dit een pleidooi zijn om vaker stil te staan bij de mentale gezondheid van je naasten. Ga langs wanneer iemand plots van de radar verdwijnt, en durf doorvragen wanneer je denkt dat er meer aan de hand is. Ook door je gsm 's nachts aan te laten staan, of zelf eens te bellen wanneer het stil blijft, toon je dat iemand op jou kan rekenen. 

Voor iemand die door alle bomen het bos niet meer kan zien, vormen zulke gebaren een wereld van verschil. Ik kan het weten. Ik ben zelf zo'n student geweest.