Waarom wij deze krant maken

Te duur woord? Een legbatterij zonder rechten, meer waren ze niet.

Meer dan vijftig jaar later zijn zulke openlijk discriminerende wetten zeldzaam, zo niet verdwenen. De vergelijking met kalifaten en andere kolderstaten stemt ons tevreden. Wat tussen je benen bengelt, bepaalt hier niet langer je toegang tot het onderwijs. Vrouwen hoeven in deze uithoek van de wereld doorgaans niet te vrezen dat hun clitoris vogelvrij verklaard wordt.

Zelfgenoegzaam kloppen we onszelf op de borst. Gefeliciteerd: het laaghangend fruit is geplukt. Wat overblijft, is echter des te moeilijker om te plukken en smaakt daarom des te zuurder. Discriminatie gebeurt vandaag vaak verborgen of onbewust. Het gaat om “tradities”, zoals feestpresessen de halfnaakte vrouwen op affiches verderop in deze krant omschrijven. Of het gaat om structurele en complexe ongelijkheid als een loonkloof. We begrijpen best dat die minder krantenkolommen dan burka’s of groepsverkrachting vult, maar ook in dit land blijven vrouwen tweederangsburgers.

Daarom vieren wij Internationale Vrouwendag. Niet met een roze grabbelton vol breicursussen en modetips, maar met een krant die vragen stelt en antwoorden suggereert.

Daarbij kijken we in de eerste plaats naar onszelf. Want als een universiteit werkelijk “een lichtbaken in de samenleving” is, zoals onze rector maar al te graag stelt, dan mag Leuven gerust een stevigere lamp indraaien. Zo stellen we schaamtevol vast dat onze decanen een old boys network blijven, alle genderactieplannen ten spijt. Voor onze aula’s staan niet meer, maar minder vrouwelijke professoren dan vroeger.

Vicerector Diversiteit Katlijn Malfliet noemde rector Rik Torfs eerder in Veto “een groot feministisch denker”. Misschien is het tijd dat hij een groot feministisch doener wordt.

Al is het voor studenten makkelijk vingerwijzen naar het rectoraat. Ook bij onze eigen studentenkoepel en grote kringen blijven mannen aan de macht. In Leuven roepen geen straatjochies, maar studenten meisjes na. Hoogopgeleid, maar laag bij de grond.

We dromen allemaal van een samenleving die gender vergeet. Waar je niet luttele seconden na je geboorte lukraak op een van beide hoopjes gegooid wordt. Waar die hoopjes even passé zijn als ras vandaag is. Daar zijn we nog lang niet. Maar ondertussen kunnen we hier, onder de beschermde koepel van deze studentenstad, wel de weg wijzen. Laat deze krant daarbij uw reisgids zijn.

Want voor Veto betekent studeren meer dan een excuus om je jarenlang lam te zuipen. Voor ons is deze universiteit meer dan een diplomafabriek. Wij moeten niet lijdzaam het status quo ondergaan. Wij moeten leiden.

De redactie.