Waarom ik wel naar de paus ga

De wekker gaat, het is 5 uur 45. Buiten is het nog hartstikke donker en mijn hoofd is verward. Wat kan ik als vrouw, als lid van de LGBTQIA+-gemeenschap en als tiener­slachtoffer van seksueel misbruik in een katholieke vereniging in godsnaam – pun intended – vandaag te zoeken hebben op een officieel pausbezoek?

Een terechte vraag. Ik stelde ze mezelf de afgelopen weken al vele malen per dag. Als personeelsvertegenwoordiger in de Academische Raad van de KU Leuven heb je bepaalde voorrechten, een uitnodiging voor de academische zitting van Paus Franciscus is er daar een van. Ik hoorde de voorbije tijd heel wat goede redenen om niet deel te nemen aan dit gebeuren. Zelf heb ik de uitnodiging na lang wikken en wegen uiteindelijk aanvaard, al weet ik tot op vandaag niet precies waarom.

Waarom ga ik? 

Omdat de universiteit het mij opdraagt als vertegenwoordiger? Absoluut niet, de uitno­diging was geenszins een verplichting. Alle medewerkers zijn vrij in hun denken, over­tuiging, en geloof.

Omdat ikzelf deel uitmaak van de katholieke kerk? Administratief is dat correct, ik ben gedoopt en gevormd, maar ik heb niks met het instituut dat menig vorm van macht en misbruik gedoogt en deze soms actief in stand houdt.

Omdat ik een statement wil maken? Misschien, ik trok zonet een gedecolleteerde jurk aan en heb een regenboogvlinder opgespeld. De progress pride-vlag wappert straks uit het raam van mijn kantoor. En later vandaag zal ik bewust het gezicht aankijken van de personificatie van mijn kwaad, het uithangbord van het instituut dat mijn pijn jarenlang heeft verloochend. Maar verder zal ik vandaag geen actie voeren of een groots gebaar maken.

Omdat het een bijzonder uniek evenement is? Deels wel denk ik, het is zonder twijfel een bijzondere gebeurtenis. Had mijn devote grootmoeder vandaag nog geleefd, dan was ze met dit verhaal over haar kleindochter vast de rockster van het rusthuis geweest.

Grijze tint

Misschien trek ik straks naar de universiteitshallen in de hoop me te laten inspireren of om er verbinding te vinden. Connectie met mijn eigen verleden maar ook verbondenheid met de verschillende gemeenschappen waartoe ik vandaag behoor. Op zoek naar de tint grijs die mij past in een wereld die vandaag erg zwart-wit lijkt.

En zo ga ik straks naar de paus. Zoekend, twijfelend en misschien zelfs dwalend. Maar ik ga wel, met de lippen gestift, de regenboog in het hart en oma’s rozenkrans in mijn tas.

 Isolde Buysse is lid van de Academische Raad van de KU Leuven.