Waarom geen cartoon van Theo Francken op de vlucht voor oorlog?

Terwijl er in de eerste bladzijdes wordt geschreven over hoe genderstereotypes ongelijkheid tussen man en vrouw in stand houden, stond er enkele pagina’s verder een cartoon die vertelt dat vrouwen niet grappig zijn. Verder waren er onder andere spotprenten over de vakbonden die zonder reden zouden staken of de mars voor solidariteit en mensenrechten -met 500 aanwezige studenten en Leuvenaars de grootste mars in Leuven sinds lange tijd- die gewoon tegen lezingen gericht zou zijn. Dat schrikken was duidelijk ook de bedoeling. De editie ging op zoek naar een antwoord op de vraag hoe ver humor kan gaan, een interessante vraag. Het was -denk ik- de bedoeling om debat uit te lokken. Bij deze mijn bescheiden bijdrage tot dat debat.

Iedereen heeft uiteraard het recht om de cartoons te maken die hij of zij wil, maar humor staat volgens mij niet los of boven de rest van de maatschappij. Als zogenaamde alt-right groeperingen memes maken die de vakbonden en links belachelijk maken en racistisch of seksistisch zijn, is dat met een bepaald politiek doel: hun visie in de mainstream krijgen. Alt-right groeperingen trachten zich een underdog imago aan te meten maar verdedigen in essentie het establishment. Ze trachten het groeiende ongenoegen over de gang van zaken in de samenleving te richten op de zwaksten in onze samenleving, op de slachtoffers van het systeem. Zo leiden ze de aandacht af van de machthebbers en de echte verantwoordelijken.

Jammer genoeg lijkt dat ook redelijk goed te lukken. De hegemonie is vandaag rechts. Dat zie je aan het feit dat de constant in de aandacht staande staatssecretaris Theo Francken erin slaagt om zich als underdog op te werpen tegenover een groep studenten en Leuvenaars die een ander verhaal naar voor trachten te brengen. De vrije meningsuiting wordt vandaag niet zo zeer verdedigd om te garanderen dat kritiek geuit kan worden op de machthebbers, wel om te garanderen dat de vertegenwoordigers van de macht hun onderdanen zo hard mogen beledigen als ze willen. Op die manier tracht men verschillende bevolkingsgroepen tegen elkaar op te zetten. Verdelen om te heersen.

Het is al lang niet meer rebels om grof te zijn of de vakbond belachelijk te maken, dat is ondertussen mainstream geworden. 'Empathie is de nieuwe rebellie' schreef Michael Van Peel in een column met als titel decency is the new punk. Politiek incorrect is het nieuwe ‘politiek correct’. Rebels is in die context humor zoals die van Nigel Williams, die niet naar beneden stampt maar spot met de machthebbers. Of cartoons zoals die van Lectrr, die elke dag opnieuw onze politici in hun blootje zet. Waarom niet eens een cartoon maken van -ik zeg maar iets- Theo Francken op de vlucht voor oorlog, Joke Schauvliege als slachtoffer van overstromingen of een uit armoede bedelende Zuhal Demir of Liesbeth Homans?

Seppe De Meulder,
Voorzitter Comac Leuven, studentenbeweging van de PVDA