Waar wacht u op?

Mijn eerste artikel bij Veto was leuk. En moeilijk. Met partner in crime Pjotr ging ik het duurzaamheidsbeleid van de Alma doorlichten. Makkelijker gezegd dan gedaan, want cijfers over duurzaamheid zijn karig en vaak onbetrouwbaar.

Bescheidenheid is mijn ding niet, dus deel ik vrolijk mee dat het eindresultaat er mocht wezen. En toch. Nu schrijf ik een dergelijk artikel met een heel andere constructie, met meer nadruk op de essentie en minder ruimte voor mening. En meer cijfers, hoe moeilijk die ook te vinden zijn.

Logisch, want sinds dat eerste artikel bij Veto ben ik elke week gekomen. Soms om vier artikels te schrijven, soms ook zonder iets te schrijven. Bewust of niet, leren is bij Veto een continu en bijna onafwendbaar proces. Getuige mijn laatste artikel over COBRA (zie voorpagina en pagina 3) samen met Basil. Dat artikel is overigens zijn eerste. Iets met cirkels en rond.

Hoewel ik er nu een fundamentele appreciatie voor heb, is het journalistieke aspect nooit de belangrijkste factor geweest in mijn Vetoverhaal. De lijnen van dat verhaal zijn de mensen die je tegenkomt. Van de immer behulpzame Margot tot de onverzetbare Kalina. Van Karel en zijn “this face this body” tot Jasper en zijn “matekesmoeras.” Van Brecht en zijn liefde voor authentiek reizen tot Heidi die zonder succes haar liefde voor K3 probeert weg te steken. Van Simon G. die net als ik de rap battles uit 8 mile luidop kan meezingen tot Simon L. die ongeveer de meest indrukwekkend dance battlesmoves heeft die ik ooit gezien heb.

Ik kan nog een tijdje doorgaan, maar dat zegt u waarschijnlijk weinig. U zit immers niet bij Veto.

En dat is jammer. Er zijn weinig organisaties die zo een open sfeer hebben als deze krant. U kan hier komen schrijven, tekenen, fotograferen, video’s maken, lay-outen of gewoon chillen. Elke week staan we voor iedereen open. Alles mag, niets moet.

Vandaag schrijven we 7 maart. Het is de eerste dag dat Veto over alle campussen van de KU Leuven verspreid wordt. Of de uitbreiding naar andere campussen een succes wordt, valt nog af te wachten. Binnen onze huidige redactie is de wil er alvast wel. En in de wandelgangen hoor ik niet zo subtiel gefluister dat iemand wil opkomen als campusredacteur.

We kunnen niemand dwingen om Veto te lezen en dat is dan ook ongeveer het laatste wat we zouden willen. Maar weet dit: iedereen is welkom.

“Eigenheid in verscheidenheid” zo karakteriseren Rik Torfs en André Oosterlinck onze universiteit (zie pagina 14). Gelijk hebben ze en nergens wordt dat beter weerspiegeld dan in Veto.