Vijf minuten politieke moed

Voor de goede verstaander: in het Vlaams secundair onderwijs liggen de eindtermen voor Frans en Engels ‘maar’ op B1, een niveau lager dus.

Vlaanderen is een piepkleine regio. Ondanks die schijnbare handicap doen we het goed, niet alleen economisch en cultureel, ook academisch. Met de KU Leuven en de UGent hebben we internationaal gezien twee sterke universiteiten met stevige internationale reputaties. Voorlopig toch.

De regel voor buitenlandse professoren is namelijk relatief nieuw en wordt pas de laatste jaren sterk afgedwongen. Dat betekent: een onzichtbare, competitieve handicap die zich pas later zal doen gelden.

Want welke Amerikaan of Kroaat ziet het zitten om, naast een berg aan onderwijs- en onderzoeksopdrachten, binnen de drie (!) jaar zich de Nederlandse taal eigen te maken? Als je niet vlot bent met talen: wie kan dit? Of als je omwille van internationaal academisch succes veel reist en simpelweg de tijd niet hebt? Als je je als jonge buitenlandse professor uit de naad werkt om binnen een bepaalde termijn aan strenge publicatievoorwaarden te voldoen, les te geven en te assisteren? Of simpelweg, als je uit een land als China komt met een volledig ander taalstelsel?

Een versoepeling van deze bizarre regel staat niet gelijk met een overdreven verengelsing van ons hoger onderwijs. Nederlands is de bestuurstaal, en maar goed ook. Uiteindelijk moet iedereen die aan deze universiteit wil blijven lesgeven en onderzoek doen, zich de taal eigen maken, en maar goed ook.

Maar het is zo klinkklaar dat deze taalregel, misschien nobel bedoeld, totaal foute consequenties heeft. Een evenwicht tussen cultuureigenheid en internationale betrokkenheid is nodig. Dat evenwicht ligt evenwel al enkele jaren aan diggelen. Waar de Vlaamse regering nood aan heeft? Gezond boerenverstand en vijf minuten politieke moed.

Hoofdredacteur. Het editoriaal bevat een mening die gedragen wordt door de redactie.