Vier jaar

is een lange tijd. Obama's tweede ambtstermijn, een nieuwe Olympische Spelen, genoeg tijd om bepaalde universitaire diploma's te halen. Lang genoeg opdat het littekenweefsel, dat de overlevers vanbinnen en vanbuiten met zich meedragen, dik en taai werd. De pijn werd minder scherp. Vier jaar is ook een korte tijd. Hun plaatsen in ons leven zijn er nog steeds. Een vleug van een geur, een lied, een kleur kan genoeg zijn om een deuk in het littekenweefsel te maken. De pijn werd minder scherp, maar ze is er nog steeds.

Dit is geen oproep om gerechtigheid, geen politieke boodschap. Dit is een oproep tot medeleven. Een uitnodiging om mee te herinneren, om mee te gedenken. Aan het leven van achtentwintig mensen kwam veel te vroeg een einde. Mensen met dromen en doelen, mensen die ze graag zagen en mensen, die hen graag zien. Ik ben één van de vele mensen, die hen graag zien.

Mijn zus is een absoluut godsgeschenk. Ze is mijn tegengestelde, maar ik zou niet zonder haar optimisme, luchtigheid en dwaze humor kunnen leven. Ze is er altijd. Maar ze was er bijna niet meer. Als ik daaraan denk, slaat de angst me om het hart en wordt alles even moeilijk. Ik heb eindeloos respect voor de mensen, die zo dicht bij onze achtentwintig stonden en elke dag opnieuw de uitdaging met het leven aangaan. Hoe zij al vier jaar functioneren met hun verdriet als een demon in zich, als een tweede schaduw achter zich. Zij bezitten een kracht, die ik bewonder.

Dit is een hommage. Voor hen, die we verloren. Voor alles, wat zij hadden kunnen geweest zijn en hadden kunnen zijn. Maar ook voor diegenen die er nog zijn. Voor de overlevers. Zij met de uitwendige en zij met de inwendige littekens.

Deze tijd van het jaar is al vier jaar bijzonder voor mij en voor vele anderen. Het leven voelt meer dan gewoonlijk aan als een geschenk. Als een privilege. Elke herinnering, die ik maak met mijn dierbaren, print zichzelf iets dieper in mijn geheugen en hart. Om iedereen en alles zo goed mogelijk te bewaren. Een periode, die je eraan herinnert dat we fragiel zijn. Dat niets voor eeuwig is. Maar ook dat we sterker zijn dan we zelf denken. Dat we terug kunnen komen van de zwaarste klappen.

Vier jaar. Al vier jaar hebben we geen nieuwe herinneringen meer kunnen maken met diegenen, die we verloren. Dat betekent niet dat ze vergeten zijn. De herinneringen, die we hebben en de mensen, die zij waren, dragen we mee in ons hart en hoofd.

Bram Vermeulen verwoordt het mooier dan ik het ooit zou kunnen: "Dood ben ik pas als jij me bent vergeten." We zijn jullie nog lang niet vergeten en dat zullen we ook niet doen.