Verlicht Vlaanderen

De onderwijshervormingen zijn dezer dagen een hot topic. Recent nog liet Hilde Crevits (CD&V), minister van Onderwijs, weten dat ze de radicalisering van moslimjongeren wil tegengaan. Dat wil ze doen door jongeren kritisch denken, respect voor vrijheid en verdraagzaamheid aan te leren. Waarop onderwijsexpert van de N-VA Koen Daniëls direct waarschuwde “dat we geen millimeter mogen toegeven op onze waarden en normen.”

Radicalisering tegengaan door lessen burgerschap? Puik plan. Ware het niet dat die lessen er niet komen naar aanleiding van extremistisch gedachtegoed in het algemeen, maar wel van dat van moslimjongeren. Met andere woorden: het wordt tijd dat wij Mijnheer Moslim gaan bijscholen over wat de Verlichte Vlaming al lang wist.

Snapt u, een barbaarse cultuur als die van de moslims botst gewoon met ons beschaafd Vlaanderen. Dat is ook de reden waarom erkende vluchtelingen tegenwoordig een verklaring moeten tekenen als potentiële voorwaarde op hun verblijf. “Ik, ondergetekende Vluchteling, verklaar bij dezen geen vrouwen te zullen verkrachten, uit te schelden of ongewenst aan te raken.” Wie niet tekenen wil, mag terug naar moslimland. Want vrouwonvriendelijk gespuis, daarvoor is er in geen plaats.

Het is inderdaad een en al verlichting, de fakbarscene op een doorsnee donderdagavond. Je zal er als negentienjarige deerne in minirok maar eens verzeild geraken. Verlichting was het, de jongen die mij laatst in het HdR tegen de muur klemde in de hoop op een aangenaam, ongedwongen gesprek. Verlichting was het, zijn daaropvolgende poging mij te kussen terwijl ik hem net had gevraagd mij los te laten. Verlichting was het, de “Slet!” als reactie op mijn afwijzing. U raadt het al: verlichting, toen hij me als afsluiter in de billen kneep. Niet dat iemand ernaar omkeek. Blijkbaar is het tolerantiepeil voor blanke boys of law net iets hoger dan die voor Mohammed uit Molenbeek.

Laat het net die hypocrisie zijn die mij zo vaak doet twijfelen aan Verlicht Vlaanderen. Dat is jammer, want ik ben oprecht een groot voorstander van de verlichting. Secularisme? Rationalisme? Democratie? Driewerf hoera. Actief inzetten op deze waarden in ons onderwijs juich ik toe, des te meer als wij zo van onze maatschappij een beschaving kunnen maken. Maar laat het alsjeblieft meer zijn dan de heropvoeding van Mijnheer Moslim.

Want bij kritisch denken en vrijheid van meningsuiting hoort de kleine kanttekening dat die mening ook moet kunnen afwijken van de Vlaamse norm. Elk alternatief is een contradictio in terminis. Als je een echte dialoog uit de weg gaat, uit angst voor conflict, creëer je juist spanningen. Lees er maar het opiniestuk van Bruno Derbaix naar aanleiding van de aanslagen van 22 maart op na. Als voormalig leerkracht van de terrorist Najim Laachraoui, die zichzelf in Zaventem opblies, pleit Derbaix voor onderwijs dat de ruimte geeft om gedachten te wisselen. De islam daarin een plaats geven, is essentieel voor een diverse samenleving.

Hoewel ik van een andere politieke strekking ben, kan ik mij toch vinden in de leuze van de christendemocraten: “Waar een wij is, is een weg.” Ik hoop enkel dat minister Crevits daar zelf ook in gelooft.