Tot de laatste het licht uitdoet

De student in Vlaanderen heeft jarenlang moeten strijden om invloed in de universiteit te verwerven. Participatie geeft ons als 'onderwijsconsument' de rechten die we verdienen, maar helpt ook de universiteit haar performantie te verhogen. Het is niet zomaar dat studentenvertegenwoordiging decretaal verankerd is in Vlaanderen, al was het maar als leerschool voor toekomstige politici.

Aan de KU Leuven verliep de vertegenwoordiging de laatste jaren stroef. Want zoals ieder jaar stoot men ook dit academiejaar op hetzelfde probleem: er zijn te veel mandaten voor het aantal geïnteresseerden. Tragisch gevolg is dat studenten daardoor de macht die ze willen en nodig hebben niet kunnen uitoefenen.

Dit jaar startte LOKO op die manier zonder coördinator Internationaal. En cours de route vielen ook de ondervoorzitter, een coördinator en – sinds vorige week – de voorzitter uit. De buren bij de Studentenraad blijven nog steeds wachten op kandidaten voor het algemeen beheer, de Academische Raad, de Onderwijsraad en ga zo maar voort: een ploeg van tien man voor taken van 25. De Leuvense studentenraad van de UCLL heeft niet eens een voorzitter gevonden, een dodelijk gemis in dit coronajaar.

Apathie kunnen we de student niet verwijten, het is simpelweg te moeilijk om een veeleisende studie te combineren met een onbezoldigd mandaat dat een berg aan expertise vereist. Laat me dus ook duidelijk stellen: dat kandidaten wegvallen of niet gevonden worden is geen schande. Het is helaas wel steeds meer een indicatie dat het systeem niet werkt.

De Vlaamse Onderwijsraad (Vlor) merkte dat al in 2017 op. In een advies pleitte zij destijds voor een homogeen statuut van studentenvertegenwoordiger; denk faciliteiten en flexibelere trajecten in de opleiding. Leuvense stuvers zijn daar altijd beducht voor geweest: een stuver moet in de eerste plaats 'student' blijven en sowieso zit men niet te wachten op een eengemaakt systeem aan iedere universiteit.

Een standpunt dat principieel en nobel oogt. Alleen wordt het onmogelijk om aan die principes vast te houden wanneer de vraag om expertise blijft toenemen. Je kan blijven bouwen op vrijwillig engagement, of erkennen dat 60.000 studenten vertegenwoordigen dat kader te buiten gaat. Ik ga vloeken in de kerk door te stellen dat vergoede mandaten tot de opties moeten behoren. In Nederland gebeurt dat. Want eerlijk: als bestuurders van de universiteit per vergadering zitpenningen verdienen, waarom de student dan niet?

Daan Delespaul is hoofdredacteur. Het editoriaal wordt gedragen door de voltallige redactie.