The good guys

Je mist het wel; het spel minder, de overwinning meer. Dus je gaat akkoord, datums worden geprikt, steeds opnieuw, steeds geëxcuseerd, tot een laatste datum de eindmeet haalt. Maar een paar dagen op voorhand bekruipt het gevoel je plots dat je niet meer wil. Het is geen zeker gevoel, geen nooit-van-mijn-leven, gewoon een kleine kriebel, een twijfel. Een hier-ben-je-niet-klaar-voor. En je hebt al te vaak getwijfeld, teruggetrokken, uitgesteld. De jokers zijn op, het spel moet gespeeld. Dus je blijft naar die datum staren die steeds dichter komt. Een onontkomelijkheid, heb je jezelf voorgenomen. Het zal wel meevallen, heb je jezelf voorgenomen. Nu kun je toch niet anders maken, heb je jezelf voorgenomen. Want je hebt zelf gezegd van 'het gebeurt nog wel, dit.'

De uren lijken steeds sneller te lopen richting moment suprême, tot de trein op toe. De scenario’s flitsen voor je ogen. Hoe je elkaar begroet, een zenuwachtige kiss-on-the-cheek. Een vluchtige inademing van elkaars geur – ‘t schijnt een van de meest bepalende factoren in het hele aantrekkingsspel. Je zit, je drinkt, je praat, je lacht en het is fijn, of het is het niet, maar het is wat het is. Je zit (drinkt, praat, lacht) er voor een uur of twee. Het kan langer, maar die trein wil je graag halen. Je hoeft niet naar huis (kleine clin d’oeil), maar die les van morgen is nog zo vroeg. Dus je loopt samen terug, afscheid hangt in de lucht, lichte buiging, dichterbij. Paniek, maar je trekt je niet terug. Want 'het gebeurt nog wel, dit.'

En van daar is het nog maar een kleine stap, toch? Naar grijze zones. Naar geen nee durven zeggen, graag ja willen horen. Je bent het verschuldigd na al die ingezette jokers. Na het eeuwige uitstel zonder afstel. Na te diepe gesprekken, te lange nachten, te serieuze thema’s. Want 'het gebeurt nog wel, dit.'

De date verschuldigd door het gesprek, de kus door de date, het bed door de kus. Je hebt er vaak genoeg gelegen. En toen de tranen kwamen, ook de excuses. Niet het-spijt-me, wel je-wilde-het. Omdat je zelf die broek had ontknoopt voor je bewustzijn verloor. Omdat je zelf had toegegeven een slet te zijn voor de alcohol zich meester maakte. Omdat je zelf was beginnen zoenen.

In geen van die gevallen heb je het hen echt kwalijk genomen – nu nog steeds niet. Want in geen van die gevallen heb je nee gezegd. Omdat het vaak moeilijker is dan gedacht; jongens die heel (heel) graag willen en meisjes die heel (heel) graag niet willen teleurstellen. Ze menen het goed, die jongens – dat weet je wel. Maar het zijn diezelfde jongens die in een zwak moment ‘met iedereen, maar niet met mij?’ naar je hoofd slingeren. Verschuldigd, zo niet schuldig. In geen van die gevallen heb je nee gezegd. Maar ook nooit (nooit) ja.

De scenario’s flitsen voor je ogen terwijl de trein westwaarts flitst. Het paralyseert, jij panikeert. En omdat het een kleine stap is naar grijze zones, neem je een grote stap naar wit. De trein uit, de veiligheid in. Voor even, voor nu. Omdat je nog niet klaar bent voor de nee. Dus zeker niet voor de ja.