Succesvol onsuccesvol

Het idee dat iemand succesvol onsuccesvolkan zijn staat haaks op de "altijd meer en altijd beter"-mentaliteit vantegenwoordig. Studenten moeten hun studies met glans afwerken, op hetzelfdemoment hun cv vullen met extra-curriculaire activiteiten, tussendoor evenwerken aan dat perfecte lichaam en ergens onderweg nog tijd vrijmaken voorvrienden en familie. Onze ambities liggen op het puntje van de Mount Everest. Elke minder spectaculaire beklimming is slechts een fait divers.

Niets is goed genoeg. Perfectieis het doel. Constant worden we geconfronteerd met de social media-variant vande mensen rond ons. Exotische reizen, familytime, uitgaansleven… Het liefst staat er van alles wat op je timeline. Ook engagementwordt van alle kanten aangemoedigd. “Dat staat zo goed op je cv voor laterewerkgevers en je krijgt er ook zoveel voor terug!”

Afgelopen week somde DeMorgen de voordelen van vrijwilligerswerk voor studenten nog even op. Naast aldie vrijwillige keuzes vergeten we nog de papers en thesissen die “hetkroonjuweel van je opleiding” zouden moeten voorstellen. Met veel plezierstorten velen zich dan ook in al die uitdagingen tegelijk om later vaakteleurgesteld te eindigen.

Kunnen we niet allemaal samen beslissen dat die top bereiken niet per se nodig is? Dat de Kilimanjaro beklimmen ook al een bovenmenselijke prestatie is? En dat zelfs de Kasselberg een persoonlijke overwinning kan betekenen? Ik vrees ervoor.

Net voor de start van dit tweede semester kopten de Vlaamse kranten nog dat in 2014 elke week vijf studenten zelfmoord proberen te plegen. De druk vanuit de maatschappij is groot, maar wat vaak vergeten wordt, is dat de individuele wil om er te geraken soms de grootste dooddoener is. Uiteindelijk zijn wij diegenen die aan die druk toegeven.

Toekomstige presidia worden op dit moment gevuld met geëngageerde mensen. Met volle overgave proberen masterstudenten van hun thesis een pareltje te maken. Zomerstages worden ingepland, vakantiejobs geregeld en vakantiekampen voorbereid. Dat gebeurt allemaal op vrijwillige basis, en maar goed ook.

Wanneer loopt het dan mis? Op welk punt veranderen al die positieve engagementen in een groot energievretend monster? Het punt wanneer de top van de Mount Everest de norm wordt en niet meer het streefdoel.

Alles wat minder is dan die norm, krijgt het etiket "onsuccesvol". Ik begrijp waarom Torfs ooit opriep om succesvol onsuccesvol te zijn. Laat die top nu en dan eens voor wat ze is. Kijk om je heen en wees blij met waar je al geraakt bent op weg naar de top. Geniet even van het uitzicht. Tel je overwinningen voor jezelf.

Wees daarbij niet bang om je te laten voorbijsteken. Er zal altijd wel iemand zijn die beter doet, maar dat doet niets af aan jouw geleverde prestaties.