Spreken is zilver

Not again. De eerste woorden die door mijn hoofd spookten toen ik de berichten las. Eindbalans op het moment van schrijven? 129 doden, 99 mensen in kritieke toestand en 352 gewonden. Absurd dat je zo veel miserie kan samenvatten in één zin.

U zal in deze krant - op de opiniepagina na - weinig lezen over de aanslagen. Geen voorpagina met “Parijs in oorlog,” geen fotokraam van alle slachtoffers en geen wilde meningen over wiens fout het nu eigenlijk allemaal is.

Niet omdat het ons onverschillig laat, verre van. Extreme walging en diepgeworteld verdriet wisselen elkaar naadloos af. Meer feiten dan de verslaggeving van andere kranten hebben we echter niet. Wat extra getuigenissen sprokkelen, is natuurlijk snel gefixt. De journalistieke meerwaarde daarvan is evenwel nul en binnen Veto hebben we onze buik vol van sensatie.

Dus leest u over allerhande zaken die niet over terreur gaan. Van precieze bedragen die extra bespaard moeten worden (zie p.3) tot hoe het is om transgender te zijn aan de KU Leuven (zie p. 13.) Ook de impact van kolonialisme in de Zwarte Piet-discussie (zie p.12) komt aan bod. Zelfs lichtere onderwerpen schuwen we in deze donkere tijden niet: u leest over een blinde pilsjestest (zie p.9) en over het bootcamp Rockvonk (zie p. 16).

Het lijkt ergens futiel om te schrijven over iets anders dan de terreuraanslagen die alle verbeelding tarten en onze gedachten volledig beheersen. Het is niet alsof het geen aandacht verdient. Ondertussen is voor heel Frankrijk een algemene noodtoestand afgekondigd en probeert de wereld haar medeleven te tonen via profile pics. Beiden tijdelijk weliswaar.

En dan hebben we het alleen over de aanslagen in Parijs. Want wie herinnert zich Beiroet van donderdag nog? Of beseft dat IS vrijdag ook in Irak 19 levens uiteenscheurde met bomaanslagen?

Toch schrijven we er (nog) geen artikels over. Omdat er weinig zinnigs te schrijven valt over zoveel leed. Omdat zo kort op de bal een ‘diepgaande analyse’ brengen een loos gegeven is. Omdat zonder voldoende afstand elk perspectief verloren gaat

Na alweer een drama dat niet volledig verwerkt gaat worden, ploeteren we voort. Voor een krant die we week in week uit met veel liefde maken. Evident is dat niet altijd, maar het is de meest zinvolle optie.

Tragedies als deze zijn spijtig genoeg schering en inslag. Hoe leeg het ook moge klinken: de enige zinvolle weg is vooruit. Zoals deze universiteit zich door WOII worstelde (zie p.5). Zoals de Parijzenaars hun levens weer op rails proberen krijgen. Zoals alle vluchtelingen proberen om te gaan met de ongegronde beschuldigingen, alsof ze niet aan het vluchten zijn voor de terroristen met wie we ze gelijk stellen.

Het leven kan rot zijn, dat is duidelijk. Maar niemand kan meer doen dan proberen er met volle overtuiging het beste van te maken. Ook wij niet.