Rode kaken

Mijn ideeën voelen een beetje omhooggevallen en op de borstklopperig aan. Wat ik zeg lijkt weinig toe te voegen aan een groter geheel. Dezeldzame keren dat ik me waagde aan een opiniestuk herinner ik me daarom vooralmet rode kaken.

Daarin lijk ik op duizenden andere studentenzonder de echte ambitie ooit een mening op papier te zetten. In Veto wordt weleens geklaagd over onverschilligheid of het gebrek aan engagement onder studenten.De vraag is: waarom heb ik het – samen met vele anderen - zo moeilijk om eenmening te hebben?

Een aanzet tot een antwoord: op de ochtend van 22 maart ontdekik na het ontwaken allerlei sms'jes met de vraag of alles OK is. Ongerust belandik op de gangbare nieuwssites met eindeloos veel berichten over ontploffingen,aanslagen en hoge slachtofferaantallen. Ik scroll door livefeeds engruwelfoto’s en ben ervan overtuigd dat de wereld zopas is vergaan. Het duurteen kwartier voor ik min of meer heb kunnen opmaken wat de feiten zijn.

De aanslagen van 22 maart zijn een uitvergroting van wat de media doorgaans doen, want het verdwijnen-van-de-bomen-door-het-bosgevoel isook in andere situaties herkenbaar. Er zijn massaal veel meningen en nieuwtjesdie kort op de bal spelen en zo afleiding bieden voor wat echt aan de hand is.

Die afleiding is leuk, maar op sommige momenten problematisch.Een aantal maanden geleden werd duidelijk dat er een gat van een miljard in debegroting zat. Even later bleek het doodleuk niet één maar twee miljardte zijn.

Hetzelfde geldt voor de zogenaamde aanranding van veleDuitse vrouwen op nieuwjaarsnacht door een groep vluchtelingen: hoeveel mannenen vrouwen waren er precies betrokken en wat was er nu echt gebeurd? Niemandlijkt op de hoogte en eens er een consensus is, is er weer iets helemaal andersaan de hand.

Onverschillig zijn we dus niet helemaal, maar er is eenonvermogen ons te informeren op een manier die ons in actie doet komen of alleszinsin staat stelt een oordeel te vellen waar we ons zeker over durven voelen.

Er kan me nu verweten worden dat het te makkelijk is de schuldaf te schuiven op de media. En het is absoluut waar dat er veelmeer verklaringen meespelen in het collectieve niet hebben van een mening: de kwestiesraken ons niet hard genoeg, elke opinie looptvia sociale media meteen het risico totaal de grond in geboord te worden of wehebben het gevoel dat een standpunt innemen toch weinig verschil maakt, dus waarom al die moeite doen?

Opdat mijn kaken over een paar dagen niet al te rood wordenbij het herlezen van deze woorden, hou ik het voorlopig liever hierbij. Ik geeftoe: ik voel me niet comfortabel bij het niet hebben van een uitgesproken mening, maar ikvoel me nog altijd comfortabeler zo dan een zwaar oordeel te vellen over eenwereld die ik misschien verkeerd heb ingeschat. Het zou goed zijn dat iedereen daarinvoor zichzelf de denkoefening durft te maken.