Revolutie van fatsoen

Buiten stap ik door de Muntstraat, kraag omhoog, met stevige tred. Gescheurde blauwe vuilniszakken overal, zatte fietsers, de kenmerkende stank. Een normale nacht, en dan brult iemand: ‘TRUUUUMP!’

En ik besef: ik ben student tijdens de ambtstermijn van Amerikaans president Donald Trump. De dagen erop brachten ongeloof, woede en verdriet bij menig medestudent – al heb je er ook die ‘het altijd al gedacht hadden’. De meeste media daarentegen zaten er grondig naast. Hun analyses, voorbeschouwingen en vooral cijfers voorspelden winst voor establishmentkandidaat Clinton.

Trump leek immers onzin uit te kramen, en dat in zijn kenmerkende, gemene stijl. Terwijl hij minderheden schoffeerde bij de vleet, nam hij een loopje met alle beleefdheidsregels. Trump riep zijn leugens zo luid uit dat zijn supporters hem geloofden. Wat telde, was het verhaal: tégen het establishment, tégen de leugenachtige mainstreammedia. Voortdurende verdachtmakingen tussen beide kampen maakten de kiezer doof voor de zienswijze van de tegenpartij. Bovendien bediende ieder zich van statistiek die het eigen gelijk bewijst. Het concept ‘feit’ is een lege doos geworden.

De feiten staan dus bij het grof huisvuil, wat nu? Tijd om het over een andere boeg te gooien. Weg met de analyses en de statistieken. Als de inhoud er niet langer toe doet, gaan we voluit voor de vorm. Laten wij, de jongere generatie, oppositie voeren met stijl, letterlijk. Om te beginnen door Trumps giftige retoriek te verwerpen. Hoe respectloos is het om je tegenstander telkens weer ‘Crooked Hillary’, ‘Lyin’ Ted’ of ‘Crazy Bernie’ te noemen? We moeten er ons zo fel als mogelijk tegen uitspreken, zonder te vervallen in een moddergevecht (want Clinton kon er ook wat van!).

Wij als jeugd bepalen de normen en conventies van de toekomst. Laten we een goed voorbeeld stellen voor mijnheer de president, en dat elke dag. Met een alstublieft en een dank u wel. Met een sorry en een goeiedag. Door anderen te laten uitspreken en zelf te luisteren.

Een stille revolutie van fatsoen kunnen we ontketenen, als we consequent zijn. Als we ons beleefd en geduldig uitspreken tegen racisme, seksisme, navelstaarderij. Als we de tijd nemen voor een bericht dat langer is dan een tweet. Als we hatelijke artikels op nieuwswebsites niet steeds aanklikken en becommentariëren. Natuurlijk mag er ruimte zijn voor een pittig debat. Maar vervang het grof geschut eens door humor en zelfrelativering. Helaas, ironie werkt nooit om een boodschap duidelijk te maken.

Mijnheer de president Donald Trump heeft grote zorgen: de ene helft van de Amerikanen verafschuwt hem, de andere helft zou hij weleens diep kunnen teleurstellen als de muur en de moslimban er niet meteen komen. Ondertussen bereiden wij de toekomst voor: Make Leuven Great Again, met fatsoen, klasse en respect – dus laten we niet meer met die blauwe vuilniszakken smijten, dank u.

De Splinter bevat een persoonlijke mening. Ze bevat niet de mening van de redactie.