Poëzie is niet enkel voor romantici

Ik geef toe: ik ben een romantisch type. Ik kan verwonderd zijn door woorden die mijn gevoel beschrijven zonder dat ik wist dat er woorden voor bestonden. En eigenlijk moet je daar geen romantisch type voor zijn. Je hoeft maar verlaten te worden of verliefd te zijn en alle liedjes op Spotify gaan opeens over jou - ja, lyrics zijn ook poëzie. Het is de kracht van herkenbaarheid die poëzie zo aantrekkelijk maakt, en die ervoor zorgt dat poëzie steeds rondom ons aanwezig is.

Desondanks wordt poëzie te vaak geassocieerd met een medium: de poëziebundel. Het klopt dat poëzie gebundeld wordt in dunne en vaak duurdere boekjes, ergens verstopt op een klein plankje achteraan in de hoek van een boekhandel. Het klopt niet dat die bundel de enige thuishaven is van de poëzie. In muurschilderingen, op koffiekopjes of op Instagram wringt de dichtkunst zich los van de papieren drager.

Natuurlijk is niet alle poëzie even literair. Mijn ogen rollen geregeld uit mijn oogkassen door de clichés die via Instagram worden verspreid. De poëtische plaatjes gaan vaak over de acceptatie van tekortkomingen of de omarming van jezelf. Het zijn allemaal mooie boodschappen, die - nadat mijn ogen hun weg terug hebben gevonden naar mijn oogkassen - me ook wel goed kunnen doen voelen.

Naast de clichématige Instagrampoëzie is er een ander en interessanter type dat de laatste jaren bloeit: geëngageerde poëzie. Zo strijden de klimaatdichters met de pen in de hand voor de aarde en bekritiseert Dominique De Groen de fast fashion-industrie in Shop Girl. Denk ook aan 'The hill we climb', een staaltje geëngageerde poëzie dat door Amanda Gorman werd gebracht tijdens de eedaflegging van de Amerikaanse president Joe Biden.

In tegenstelling tot flitsende nieuwsberichten, verplicht geëngageerde poëzie de lezer te vertragen omdat de taal vaak niet behapbaar is. En dat stilstaan is juist vooruitgaan: door tijd te nemen om woorden en zinsconstructies te begrijpen en te interpreteren, komt de boodschap dieper binnen. De soms problematische werkelijkheid die met behulp van poëzie wordt beschreven, krijgt zo meer kracht. Omdat de poëet in woorden stukjes werkelijkheid opgraaft.

Je ziet maar, poëzie is hyperactueel en tegelijkertijd tijdloos, en niet enkel voor romantici.