Opinie: Vaarwel Veto

Deze Splinter is dan ook bedoeld als een persoonlijk afscheid van twee ‘Vetoranen’ die na vele jaren hun engagement op hun laatste benen zien lopen.

Vier jaar geleden duwden wij aarzelend de deur van het redactielokaal open. De ene kwam binnen met haar fotocamera, de andere met zijn notitieboekje met de vraag ‘of we iets mochten doen bij Veto?’ Nooit hadden we durven denken dat deze eenvoudige vraag zoveel teweeg zou brengen. Na het maken van vele foto’s en artikelen (we zijn ergens onderweg de tel kwijtgeraakt) voor deze krant komt er echter een einde aan onze periode bij Veto.

Dat konden wij niet laten voorbijgaan zonder een klein woord van dank. Want we hebben het genoegen gehad om vaak een deel te mogen zijn van het klein mirakel dat elke editie van Veto toch weer is. Eerst als losse medewerkers en later een jaar als redacteurs, want elke week opnieuw een krant en sinds kort ook een site voorzien van interessant en relevant nieuws is een krachttoer om u tegen te zeggen. Dit blad is het resultaat van de wilskracht, toewijding en vooral enorme passie van vele tientallen medewerkers: schrijvers, fotografen, cartoonisten, lay-outers, redacteurs... (hun namen vindt u elke week terug in de colofon). Ook wij hebben diezelfde passie elke keer opnieuw gevoeld.

Veto was echter meer dan enkel een passie of een hobby. Het is in die jaren een echte thuis voor ons geworden. Al snel werd het redactielokaal de plek waar we soms meer te vinden waren dan op kot of in de bibliotheek. Een betere plek konden we ons niet indenken. Want dit blad is meer dan louter een wekelijkse uitgave. Veto is ook een plek waar dit kan: jezelf zijn zonder angst of dwang. Dat komt omdat achter deze krant een ongelofelijke groep mensen, vrienden eerder, schuilgaat die een sfeer van openheid, vriendschap en vertrouwen creëert. In deze sfeer hebben we niet enkel onszelf weten te vinden, we hebben er fouten mogen maken, maar ook dingen kunnen bijleren, niet enkel over de journalistieke métier maar ook over onszelf. Het is dan ook zonder overdrijven dat we hier zeggen dat zonder deze krant wij niet dezelfde personen zouden zijn die hier deze woorden op papier zetten.

Er rest ons dan enkel nog onze dankbaarheid voor wat tot nu toe de beste jaren van ons leven waren. We hebben beiden soms zware offers moeten brengen maar we zijn ook ongelofelijk dankbaar voor de vele kansen die Veto ons gegeven heeft. We kijken dan ook met een mengeling van weemoed en trots terug op vier mooie jaren. We vieren de successen en herinneren mislukkingen, we koesteren de vele vriendschappen die het ons heeft opgeleverd en we mijmeren over de goede en minder goede herinneringen. Ondertussen maakt een nieuwe generatie zich op om het werk verder te zetten met nieuwe inzichten en nieuwe plannen, maar met dezelfde passie die wij destijds voelden. We hopen dat de nieuwe generatie studenten hun passies, waar die ook mogen liggen, zullen blijven volgen. Voor Veto hopen we dat het altijd een veilig onderkomen zal bieden voor iedereen die met de simpele vraag komt ‘mag ik iets komen doen voor jullie?’