Opinie: Rilativering

Je kan er cyaankali op innemen, volgens sommigen bijna even schadelijk als rilatine, dat het debat rond concentratieverhogende middelen als vanouds weer losbrandt. Eerder berichtte Veto al over het feit dat 1 op de 16 studenten aan de ‘leerdrugs’ zit. Onze alma mater gaf daarop aan het gebruik van deze middelen (voorlopig) niet in een beleidsmaatregel te gieten. Met andere woorden, van een verbod is voorlopig geen sprake. Met nog andere woorden, de term ‘doping’ als zijnde ‘verboden middel’ is hier (nog) niet van toepassing.

Het is de laatste jaren bon ton om tweejaarlijks met scherp op rilatinegebruik onder studenten te schieten. Sommigen nemen hun bochten korter dan Nico Rosberg en stellen dat rilatinegebruik ‘slimmer’ maakt en dus een oneerlijk voordeel ten opzichte van de hardwerkende student biedt. Anderen, waaronder toxicoloog Jan Tytgat, vinden dan weer dat examenresultaten na onrechtmatig rilatinegebruik niet terecht zouden zijn.

Als jarenlang rilatineslikker wil ik de effecten van de drug niet minimaliseren, wel wil ik ze relativeren. Want laat duidelijk zijn: rilatine is geen wondermiddel. Mijn schoolresultaten zijn in de jaren waarin ik slikte niet spectaculair gestegen, noch zijn ze in mijn post-rilatinetijd als een rollercoaster de dieperik ingedoken.

Stellen dat studenten hun diploma op kap van enkele pillen halen, is dus compleet van de pot gerukt. Wie aan een universitaire opleiding begint, zal met of zonder doosje rilatine nog steeds over een gezonde dosis boerenverstand moeten beschikken.

Sorry voor wie dacht subtiel enkele capsuletjes zijn kerstkalkoen in te proppen en vervolgens achterover te leunen. Die toren syllabi zal je toch nog steeds op eigen houtje moeten verwerken.

Rilatine is een concentratieverhogend middel, geen intelligentieverhogend middel. Het valt niet te ontkennen dat er in sommige gevallen samenhang is tussen concentratie en prestaties. Maar die concentratie is niet de essentie van een universiteit. Wie het examenlokaal binnenwandelt wordt niet aan de elektroden gehangen waarna het resultaat op basis van hersenactiviteit wordt bepaald. Wie een examenlokaal binnenwandelt wordt verondersteld een bepaald inzicht in de leerstof te hebben, iets waar voorlopig nog geen pil voor op de markt is.

Het gevoel van onrechtvaardigheid is begrijpelijk maar onterecht. Ten eerste heeft het resultaat van een ander, in tegenstelling tot de sport, geen rechtstreekse invloed op onze eigen prestatie. De een zijn brood is niet de ander zijn dood. Ten tweede staat het elke student vrij zijn eigen concentratieverhogend middel te ontdekken. Voor de een werkt klassieke muziek beter, voor de ander een stevige kop koffie.

Ikzelf raad proefbuisconcentratie af en zweer bij een frisse wandeling. Laat ons zij die ondanks negatief advies wel aan de pil gaan, niet verketteren als de Armstrongs van deze wereld. Uiteindelijk willen de meesten onder ons in deze etappe toch ook weer gewoon in het peloton eindigen?

De Splinter bevat een persoonlijke mening. Ze bevat niet de mening van de redactie of van Veto.