Opinie: Maak eens een volstrekt nutteloze wandeling

Een maand of twee na het begin van mijn Erasmusuitwisseling te Parijs besluit ik om vanaf het meest westelijk gelegen punt van de stad, La Défense, naar het Château de Vincennes te wandelen, in het uiterste oosten. De wandeling zou, volgens Google Maps, een kleine vier uur in beslag moeten nemen.

Zes uur later weet ik niet goed meer waar ik ben. Ik ben een eerder anoniem café binnengewandeld om naar het toilet te gaan, besef dat ik nog steeds geen snars snap van het systeem van arrondissements en dat alle straten op elkaar lijken tenzij je toevallig op een kathedraal of een Eiffeltoren botst.

Ik ben ongetwijfeld verdwaald – mijn benen zijn loden zuilen, mijn voeten doen pijn, maar het is in deze vermoeide staat dat mijn gedachten op volle krachten lijken te functioneren. Eens ik de stop eruit trek, stromen al die ideeën uit over een blad papier en krijgen ze vorm in een gedicht dat, met een iets meer nuchtere en volwassen blik bekeken, waarschijnlijk zelfs John Keats diabetes zou bezorgen.

Als je ook maar een beetje bent zoals ik, denk je het helderst na wanneer je lichaam even uitgeteld is. Je hebt misschien, net als ik, geëxperimenteerd met meditatie, enkel en alleen om gefrustreerd en gepijnigd te vertrekken na twee uur stil te zitten in lotushouding, starend naar een witte muur.

Misschien zweer je bij yoga, boksen, masturberen of luidkeels zingen onder de douche, en als dat werkt voor jou, moet je vooral die plaat van Bonnie Tyler nog wat luider zetten (of de porno toch net iets stiller). Voor wie nog op zoek is naar zijn of haar bescheiden kalmeermiddel heb ik wel volgende tip: waarom niet eens een wandelingetje maken?

Natuurlijk wandelt de gemiddelde student in een kleinere stad zoals Leuven al redelijk wat. Boodschappen doen, naar de les kuieren, van en naar de fakbars strompelen … allemaal kleine wandelingen, maar dan met een duidelijk omschreven doel. Mijn voorstel is dat iedereen wekelijks een wandeling maakt, enkel en alleen for the sake of the walk.

Struin eens door de Tiensestraat en sla die ene zijstraat in die je nog niet kent. Beklim de Keizersberg en verken de vele doodlopende paadjes en overgroeide grasvelden ter plaatse, of loop een blokje om net na je ontbijt. Als het goed gaat, besef je ergens onderweg plots dat je eigenlijk bijzonder vrij bent, en dat je zomaar naar de Abdij van ’t Park of het Begijnhof kan wandelen zonder dat je daar eigenlijk hoeft te zijn. En misschien - heel misschien - hoor je jezelf daarna net iets beter denken.

Nietzsche zei ooit dat ‘alle echt grootse ideeën ontstaan tijdens het wandelen’. Tchaikovsky ging elke dag alvorens te componeren twee uur lang op pad, ongeacht de temperatuur of de neerslag. Einstein en Dickens bleven zelfs tot vijf uur lang doorwandelen, net zolang als nodig was om hun ideeën op orde te krijgen.

Waarmee ik nog niet gezegd heb dat je Great Expectations zal schrijven of de relativiteitstheorie zal ontkrachten omdat je af en toe een wandeling maakt. Ook ik ben nog steeds Herman de Coninck niet. Maar geef toe, wat heb je te verliezen – behalve een half uurtje van je tijd?