Opinie: 'Ik ben niet verslaafd aan rilatine, ik heb het gewoon nodig'

Deze ochtend werd ik wakker met een stekende hoofdpijn. Daar gaan we weer voor de komende maand, dacht ik bij mezelf. Want januari betekent voor iemand als ik, die al zijn hele leven kampt met ADD, meer dan enkel studeren. Het betekent dat ik een maand lang afhankelijk word van rilatine.

Die rilatine betekent veel meer dan een hoofdpijntje hier en daar. Soms merk ik op dat ik op een hele dag een boterham en een half potje yoghurt heb gegeten, omdat ik het niet helemaal op kreeg. Mijn eetlust wordt neergehaald, mijn stressniveau stijgt en hartkloppingen zijn een wederkerend probleem.

Ondertussen kan ik niet slapen, terwijl ik doorheen het jaar nooit slaapproblemen heb. Ik ben emotioneel afstandelijk en vlakker. Al twee jaar op rij merk ik dat mijn relatie met mijn vriendin daaronder lijdt. Naast drie dosissen rilatine neem ik dafalgan en betablokkers om mijn hartslag te controleren. Een vat vol pillen, dat is wat ik ben.

De gemiddelde lezer denkt nu: zeg Benno, waarom neem je dan überhaupt rilatine? Als ik echt eerlijk moet zijn, is het omdat ik er afhankelijk van ben. Een klassieke zinsnede die velen gebruiken als ze worden beschuldigd van een verslaving is 'ik ben niet verslaafd, ik heb het gewoon nodig.' Ik denk dat dit voor mij, en nog vele anderen die rilatine voorgeschreven krijgen, een uitdrukking is die niet ironisch te interpreteren valt. Want rilatine heb ik nodig, maar verslaafd ben ik allerminst. Als ik wil kan ik morgen stoppen, maar moet ik leven met de negatieve effecten die mijn ADD me bedeelt.

Zonder rilatine dwalen mijn gedachten sneller af, is concentreren een gevecht en als het dan toch eens lukt, blijft er amper iets hangen. Mijn hersenen denken chaotisch en mijn levensstijl volgt, terwijl de blok net de meest gestructureerde periode van een student zou moeten zijn. En ik wil geen rilatine nemen omdat ik de bijwerkingen zo beu ben. Maar als ik het niet neem, wil ik niet studeren. En als ik niet wil studeren, neem ik geen rilatine, en zit ik vast in een vicieuze cirkel.

Rilatine is geen spelletje. Het is geen wondermiddel of zogenaamde 'studeerdoping' die examenresultaten miraculeus doet stijgen. Het verstandelijke vermogen van patiënten wordt er niet door versterkt, integendeel, door rilatine denk je net trager. In essentie is het een kleine dosis speed waar veel patiënten tegen wil en dank aan onderhevig zijn.

Aan zij die het nemen zonder diagnose: besef dat je met drugs aan het spelen bent. Rilatine nemen zonder voorschrift is als antidepressiva nemen omdat je je 'een beetje down voelt'. En aan zij die het zien als een oneerlijk voordeel: dat is het niet. Het is een middel dat patiënten die lijden aan een stoornis die veel meer omvat dan 'een beetje afgeleid zijn' moeten nemen om te kunnen functioneren. Of we dat nu willen of niet.