Ook een universiteit mag straffen

Justice for Sanda, het domineert de laatste dagen de Vlaamse media. De beschreven daden van de Reuzegommers zijn onwaarschijnlijk, maar onwaarschijnlijker allicht de sancties van de KU Leuven: 30 uur taakstraf en een paper te presenteren op kantoor bij de vicerector. Er zijn er voor minder buitengebonjourd. En toch, volhardt de rector, was de KU Leuven niet te laks.

Want het is niet de taak van de KU Leuven om deze jongens aan te pakken. Inderdaad, op een enkeling na studeerden alle daders wel aan de universiteit, Reuzegom was niet erkend en de doop gebeurde buiten de terreinen van de KU Leuven. Ook mogen we niet oordelen over de sancties zonder kennis van zaken; het rectoraat is niet het gerecht, men wist niet alles en heeft dus zonder kennis van alle zaken een beslissing moeten nemen.

Maar de universiteit belooft de daders harder aan te pakken wanneer het onderzoek meer duidelijkheid biedt. Een tweede sanctie dus, bovenop de vorige. In België geldt wel het principe van non bis in idem: je kan in feite niemand meermaals straffen opleggen voor hetzelfde misdrijf. Kan de rector zijn belofte waarmaken? Geen idee. Ik laat mij vertellen dat de KU Leuven het momenteel ook nog niet weet.

Nog tragischer is dat de rector voor het overige allicht wel gelijk heeft. Het Leuvense tuchtreglement, een bierviltje van zeven artikelen, is het exponent van een traditie van apathie naar het studentenleven. Wil je iemand sanctioneren op basis van gedrag dat niet bestaat uit plagiaat val je terug op art. 122 van het Onderwijs- en Examenreglement, een vage intentieverklaring over wat mag en niet mag.

Kon de KU Leuven de Reuzegommers dus strenger straffen? In principe wel, maar dan wel met een beter tuchtreglement. De huidige regelgeving aan onze universiteit staat strengere sancties toe, maar vertoont hiaten, vaagheden en loze procedures waarvan de getalenteerde verdediging van de Reuzegommers geen spaander heel zou laten. Een tuchtreglement kan nochtans wel streng zijn, zoals men aan de UGent bewijst. Hun 29 artikelen lange mastodont heeft tanden, is coherenter en kon in het verleden wel al succesvol studenten weren van de universiteit vanwege onheus gedrag.

De universiteit is sensu stricto geen school en in die zin heeft ze gelijk om zich niet te moeien met wat de student in zijn privé doet. Maar soms willen wij studenten wel meer: een waardige ondersteuning voor mentaal welzijn, financiële besognes en, indirect, journalistieke ambities zoals bij Veto. De KU Leuven biedt dat allemaal aan en kan zich in die zin niet langer verhullen als zijnde een louter pedagogisch instituut. De boodschap zou daarom niet moeten zijn dat men niet meer kan doen, maar in de toekomst meer zal doen.

Daan Delespaul is hoofdredacteur bij Veto. Het editoriaal wordt gedragen door de voltallige redactie.