Ode aan de onderwijsvernieuwing

Sommige artikels wil je echt niet schrijven. Deze week had ik er zo drie. Het ene is een “incident” tussen een professor en een assistent aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte (zie voorpagina). Het andere is misschien iets minder aangrijpend: de stemprocedure voor rectorsverkiezingen (zie voorpagina). Als afsluiter: het vluchtelingenbeleid (zie pagina 7).

Als u opmerkt dat “incident” vaag klinkt, feliciteer ik u. De ene partij spreekt over een fysieke aanval, de andere over een verbaal meningsverschil. Met politie die moet opdraven, een geschorst vak en verstoorde lessen tot gevolg. Wat een triest moment om filosofiestudent te zijn.

Ik beken eerlijk dat ik geen absolute zekerheid heb over wat er precies gebeurd is. De professor en onderzoeker willen niet praten. Iedereen errond doet niet anders dan elkaar tegenspreken.

Meer tinten grijs dan ik ooit wou tegenkomen.

De stemprocedure voor de rectorsverkiezing is in vergelijking met de fysieke agressie van hierboven een mak beestje. Toch - misschien omdat ik tijdens de vorige rectorsverkiezing het getrapte systeem van dichtbij meegemaakt heb - was het bijzonder frustrerend.

Het algemeen stemrecht dat op tafel lag, is onder de mat geveegd met argumenten als “populisme tegen gaan” en “superieure dossierkennis”.

Toch is er verbetering op komst: studenten mogen op een facultair congres stemmen op hun favoriete kandidaat en in principe stemmen de vertegenwoordigers op dezelfde manier. Waarom de tussenstap van vertegenwoordigers als die toch dezelfde stem moeten uitbrengen als studenten? Uw gok is even goed als de mijne.

Misschien nog zieliger dan de beslissing was toekijken op een algemene vergadering waar de fracties amper naar elkaar luisterden en waar het wantrouwen tegenover de dossierkennis van hun eigen mandatarissen een onverklaarbare proportie heeft aangenomen. Ego’s aan de macht, dat kan niet mislopen.

Maar goed, misschien hebben de voorstanders van een getrapt systeem wel gelijk. Wel jammer dat het al drie keer op rij is misgelopen.

Vierde keer, goede keer zeker?

En dan kwam zaterdag. Het onderwijscongres van de Studentenraad. Op het programma: onderwijsvernieuwingen. De moeder van alle lege dozen denk je dan. Enfin, dacht ik toch. Niets bleek minder waar. Een boeiend slotdebat werd voorafgegaan door een interessante sessie over permanente evaluatie.

Dat laatste is echt geen grap. Peter Lievens, decaan Wetenschappen, haalt vlotjes het klassieke hoorcollege onderuit als een totaal inefficiënte onderwijsvorm.

Voor een alternatief hoeft u niet ver te zoeken. Activerend lesgeven en permanente evaluatie. Misschien hebben kwatongen gelijk als ze beweren dat het onbetaalbaar is voor de unief en te veel werklast veroorzaakt voor de docent, maar ik ben overtuigd.

Belangrijker nog, ik ben enthousiast. En dat is geen evidentie, want de idealistische, overijverige eerstejaarsstudent in mij is allang verzwolgen door een cynische, pragmatische ingesteldheid. Naar de les ga ik als het moet, meer niet.

Sommige artikels schrijf je liever niet, maar ik kijk uit naar het artikel waarin aangekondigd wordt dat activerend onderwijs universiteitsbreed gaat.

Wie weet, misschien wordt het wel een speerpunt bij de volgende rectorsverkiezingen.