Oasis is de eerlijkste
band op de planeet

Ik schrok me te pletter toen ik volgende aankondiging op de sociale media-accounts van Oasis zag verschijnen: '27.08.24 — 8am'. Ja, ik had de geruchten op Twitter zien passeren, maar eerlijk: welke simpele ziel geloofde die nog? 

Keer op keer bleken die hardnekkige en herhaaldelijke geruchten over een mogelijke reünie van de legendarische Britse band op niets te slaan. Bovendien: de verwijten van de Gallaghers aan elkaars adres leken net iets té grof om daarna vrolijk — nu, ja — samen Wonderwall op een podium te zingen.

Lees bijvoorbeeld even mee met volgende uitspraak van Noel uit 2005 : 'I can read him and I can fucking play him like a slightly disused arcade game', zo schoffeerde hij zijn broer. 'I can make him make decisions that he thinks are his, but really, they're mine.'

Een duik

Terwijl het er steeds meer op leek dat de geruchten deze keer wél gefundeerd waren — onder andere de Britse kwaliteitskrant The Sunday Times zwaaide met 'betrouwbare bronnen' — dook ik nog een keer in hun discografie. Bij het horen van Wonderwall, Don't Look Back in Anger of Live Forever kreeg ik meteen kippenvel. 

Wel bevestigde het nog maar eens dat Oasis vooral een band van de nineties was én blijft. Definitely Maybe (1994) was lang het best­verkopende debuutalbum in het Verenigd Koninkrijk, tot Arctic Monkeys hen van de troon stootte. En (What's the Story) Morning Glory (1995) leverde hen de wereldhits Wonderwall en Champagne Supernova op. 

Maar de band kon de hype niet vasthouden. Opvolger Be Here Now (1997) was te lang, te lomp, en verschrikkelijk slecht geproduced. Op Standing On The Shoulders Of Giants (2000) — album vier — probeerde Noel Gallagher wel wat nieuwe, psychedelische klanken uit, maar een echt goede plaat leverde dat allerminst op. Ook Heathen Chemistry (2002) bracht niet het verhoopte succes op en kon de critici niet bekoren. 

Tot Oasis me opnieuw te pakken kreeg. Go Let it Out is eigenlijk gestoeld op een heerlijke flow, en hoe konden de Gallaghers hun idool The Beatles meer eren met een ballade als Stop Crying Your Heart Out? Zelfs in het jaar waarin de band opsplitste, kwam ze op de valreep nog met instant klassiekers als The Shock of the Lightning en I'm Outta Time. Fuck, it: Oasis eigende zich ook zonder meer de nillies toe.

Open en bloot

Misschien is dat ook de kracht van Oasis — toen, en vandaag. Hun riante vermogen buiten beschouwing gelaten, Oasis straalt het alledaagse leven uit. Liam en Noel kenden wisselend succes, en zijn daar ook eerlijk over. Alles ligt open en bloot op tafel en haast geen enkele emotie lijkt gespeeld. Ik ken weinig muzikanten die zomaar even de helft van hun eigen discografie neer­sabelen, zoals Noel Gallagher dat vorig jaar deed in een interview met NME. 

Net zoals er nu geen grote, dramatische reden lijkt te zijn voor een reünie. Noels scheiding vorig jaar? Slabakkende solo­ca­rrières? Het blijft giswerk. Misschien dat we beter luisteren naar wat Noel al eens schreef, en Liam zong? 'Here's a song / It reminds me of when we were young', klonk het in I'm Outta Time. 'Looking back at all the things we've done / You gotta keep on keeping on.'

Elias Fret is Redacteur Sociaal en student Politieke Wetenschappen.