Niet zo positief, alstublief

Bloating is normal and should be celebrated, schreef iemand onironisch onder een Instagrampost deze week. Vanwaar die krampachtige drang om positief te doen over, zoals het citaat zelf al zegt, een volledig normaal menselijk proces? We geven toch ook geen feestje als we de hik hebben? Ik bedoel niet dat een opgeblazen buik of striemen lelijk zijn. Wat ik wel wil zeggen, is dat ze gewoon… zijn.

De post waar ik hierboven naar verwijs maakt deel uit van een myriade aan body positivity-berichten die dagelijks op mijn sociale media verschijnen. Goed bedoeld, maar body positivity is een medicijn dat enkel symptomen verdoezelt in plaats van de ziekte erachter te genezen.

Body positivity verandert niets aan onze maatschappijbrede obsessie met uiterlijk, integendeel, het voedt die obsessie alleen maar. Het was een mooie eerste stap naar meer inclusie, dat wel. Maar om echt inclusief te zijn en van de obsessie af te komen, moeten we onze focus verleggen naar wat niet meteen met het oog waarneembaar is.

In tegenstelling tot body positivity is body neutrality écht voor iedereen: het is namelijk nog steeds gemakkelijker om jezelf te leren accepteren zoals je bent als je uiterlijk dichter aanleunt bij het ene of andere schoonheidsideaal. Body positivity is en blijft moeilijker als je niet in de zogezegde one size fits all-kleding van Brandy Melville past.

Ik zal de eerste zijn om van de daken te schreeuwen dat uiterlijk geen rol speelt in de bepaling van wat een succes- of zinvol leven is. Toch betrap ik mijzelf erop dat mijn verwezenlijkingen op vlakken waar ik wél belang aan hecht regelmatig overschaduwd worden door de hardnekkige gedachte dat als ik niet knap en slank ben al die 'successen' niets waard zijn. Doodjammer, want zoveel van de kwaliteiten die we kunnen ontwikkelen en onderhouden zullen op lange termijn tot minder frustratie leiden dan die constante aandacht voor onze lijn. Hoog tijd voor body neutrality, dus.

Naast het feit dat meer body neutrality zou kunnen leiden tot minder verdriet over onze buikomtrek is het niet ondenkbaar dat het ook op grotere schaal voordelen met zich meebrengt: als je focust op wie je bent in plaats van op hoe je eruit ziet, dan is het moeilijk om jezelf nog enkel als individu te definiëren. Anders gezegd: wie we zijn, hangt voor een groot deel af van onze relaties tot anderen.

Een mooi mens zijn wil dan zeggen dat je – ik trap hier open deuren in, dat weet ik – vriendelijk, breeddenkend, medelevend in het leven staat. Als we minder aan geforceerde self-love doen terwijl we in de spiegel turen, komt er meer tijd vrij om anderen lief te hebben (en dan gaan we onszelf automatisch liever zien, zeker van).

Ons lichaam verwensen omdat we op geen van beide Hadidzussen lijken is uiteraard funest voor ons mentaal welzijn. Maar onszelf dagelijks kushandjes toewerpen voor de badkamerspiegel is niet het enige alternatief. Ik pleit er niet voor om van nu af aan uiterlijk voorkomen volledig te negeren of af te schrijven, wel dat we uiterlijk weer gaan zien voor wat het is, namelijk één facet van het hele spectrum van onze identiteit.

Instagram staat nog steeds op mijn telefoon, ik heb vorige week nog een nieuw zomerkleedje gekocht en een vriendin gecomplimenteerd met hoe ze eruit zag. Dat mag allemaal geen probleem zijn, zolang de VRT NWS-app en Headspace ook binnen handbereik zijn, het grootste deel van mijn budget naar boeken blijft gaan, en ik met mijn kotgenoten het glas hef wanneer ze hun thesis hebben ingediend.