Mijn jeugd was geen 
The Truman Show

Ik wandelde deze week langs een draaimolen in een park in Parijs. Op het bewegende platform, tussen de peuters en kleuters die er - met veel bravoure, zoals Napoleon op een schimmel - toertjes draaiden, stonden twee ouders om hun kroost van dichtbij te filmen. 

Nokia

Die waarneming symboliseert een veel breder fenomeen: zowat iedere kind dat vandaag opgroeit, doet dat als filmster. 'Every breath they take, and every move they make': ouders staan er voort­durend bij met de 4K-camera van hun smart­phone- 'They'll be watching them'. 

Die video's slagen ze op in de Cloud om ze vervolgens via WhatsApp naar grootmoelief te verzen­den. Elk beeld verdient als reactie een unieke emoji. De familie­papa­razzi is een harde business.

Bij mij lag dat anders. Niet alleen omdat de driejarige versie van mezelf zo verschrik­kelijk oninteressant was, maar vooral omwille van technologie. Mijn ouders hadden toen een Nokia. Van de jonge ik bestaat nauwelijks bewegend beeld. Zonde voor mijn latere bio­grafen. Er bestaan slechts enkele foto's van de koddige ik op reis of op familiefeesten. Bladeren door mijn verleden duurt geen eeuwigheid.

The Truman Show 

Daar zit toch een schoonheid in. Ik groeide niet op als een kleuter die geregisseerd werd voor de camera. Mijn prille jeugd was geen The Truman Show. Voor wie vandaag jong is, geldt dat vaak niet. De vrijheid in hun ontdekkingstocht lijkt steeds vaker zoek. Ouders geven hun instructies over wat beter op beeld past. De tragiek van een 'regiegeneratie'.

Dat pedagogische argument lijkt het belang­rijkste, maar ook het script van de video's is van tel. Net zoals ik niet interes­sant genoeg was om voortdurend te filmen, is een heden­daagse kleuter dat niet. Geen enkel doetske kan dingen naar een Oscar­nominatie.

De Cloud 

Die zinloze beelden zijn een kost voor het klimaat. Omdat ouders bijzonder veel video's op de Cloud kunnen plaatsen alvorens ze daarvoor moeten betalen, blijven die jaren bewaard zonder dat iemand er naar opkijkt.

De Cloud is geen utopisch wolkje boven onze aardbol, maar een reeks datacenters die energie slurpen aan een snelheid die het tempo waarmee een student energiedrank verorbert tijdens de blok, overtreft. De voortdurende koeling en backups zijn voor gebruikers gratis, maar voor de planeet onbetaalbaar.

Denk aan de aliens 

Toch blijf ik hoopvol. De huidige generatie ouders lijkt niet te herkneden, de volgende wel. Steeds meer studenten kiezen ervoor om enkel momenten vast te leggen die ertoe doen. 

En laat die studenten nu - hoe confronterend dat ook is - de ouders van de toekomst zijn. Vaak gebruiken ze nog een weinig ecolo­gische wegwerpcamera, maar ook zonder zo'n toestel is een gedrags­verande­ring mogelijk: een BeReal trekt een student niet voort­durend, maar slechts enkele keren per dag.

Laten wij de generatie zijn die terug bewust foto's en video's maakt. Zo blijft wie jong is de regisseur van z'n eigen leven, en geniet de planeet mee. En als er dan toch buitenaardse wezens bestaan die ons bespieden vanuit de ruimte, dan kan het hen een hoop gezever besparen.