Met de broek op de enkels

Terwijl het uiteindelijk gewoon een afbeelding is van een doodnormaal doordeweeks lichaamsdeel dat bijna iedereen op deze aardkloot al heeft aanschouwd. De tijd dat we elkaar giechelend dergelijke foto's toonden in biologieboeken zou eigenlijk al ver achter ons moeten liggen – maar zelfs bij volwassenen blijft er een schroom heersen rond (zowel mannelijke als vrouwelijke) geslachtsdelen.

Artikels in de media over genitaliën worden steevast vergezeld door een ludieke afbeelding van een komkommer of banaan, al dan niet omhuld door een condoom. Alsof we nooit volwassen genoeg zijn om een geslachtsdeel te zien. Of misschien omdat we onze jeugd niet willen 'bezoedelen' met dergelijke beelden.

Maar waarom reageren we heftiger op een (niet-erecte) penis dan op pakweg een oor of een kleine teen? Een dokter proest het niet uit wanneer een patiënt zijn broek laat zakken. Waarom doen wij dat als maatschappij dan wel?

Het artikel over erectiestoornissen vertelt ons dat die niet enkel lichamelijk zijn, maar vaak ook grotendeels psychologisch. Om die problematiek aan te pakken, moeten we er ook op een serieuze manier over kunnen praten. En dat gaan we niet verwezenlijken door te kijken naar komkommers of bananen.

Even werd er op onze redactie getwijfeld om te werken met een illustratie, of een afbeelding van een gebeeldhouwde fallus – maar dan zouden we net meewerken aan het taboe dat nog steeds heerst. Vandaar onze keuze voor deze imperfecte, maar realistische penis.

Zo hopen we niet alleen wat taboes rond geslachtsdelen te doorbreken, en een probleem als erectiestoornissen bespreekbaarder te maken, maar personen met een penis ook een hart onder de riem te steken. Een kleine reminder dat ze zich niet moeten spiegelen aan de knots die in de gemiddelde pornovideo wordt bovengehaald, maar tevreden kunnen zijn met hoe ze geschapen zijn.

Dat kan al een eerste stap zijn naar het verhelpen van (psychologische) problemen rond de penis. Dat is de insteek van onze cover. En we hopen dat de aangehaalde problematiek niet uit de weg wordt gegaan uit gêne of misnoegdheid van het beeld daarbij. Dat zou pas lullig zijn.